#Μαρτυρίες: Τα Σεπτεμβριανά
και η Ελληνική οικογενειά μου
του Αλέξανδρου Νικλάν
Twitter: @Alex_Niklan
El pase de diapositivas requiere JavaScript.
Η οικογένεια του πατέρα μου ζούσε στο Kurtuluş (Ταταύλα), στην Πόλη την νύχτα των Σεπτεμβριανών. Με τους διπλανούς γείτονες Τούρκους δεν είχε ποτέ πρόβλημα και πάντα είχαν ένα καλό λόγο ο ένας για τον άλλον.
Το πρωί της 6ης Σεπτεμβρίου, όπως μου τα είχε μεταφέρει η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, ο γείτονας ήρθε στους δικούς μου και τους είπε να κλείσουν το σπίτι και να βάλουν σε ένα κουτί ότι πολύτιμο έχουν και να πάνε δίπλα σε αυτούς στο υπόγειο που είχαν απο κάτω και δεν φαινόταν αν δεν ήξερες το σπίτι. Η γιαγιά μου παραξενεύτηκε και ρώτησε γιατί να το κάνει και της είπαν πώς σήμερα θα ερχόντουσαν από την Άγκυρα αστυνομικοί και θα μαζεύαν όλους τους Έλληνες ( δεν ήξεραν και αυτοί τι θα επακολουθούσε).
Οι δικοί μου τον άκουσαν , έκλεισαν το σπίτι, έκλεισαν τους διακόπτες σε παροχές και πήγαν από το πρωί σε αυτούς. Τους κατέβασαν κάτω και έβαλαν ένα χαλι και το σκρίνιο πάνω απο την πόρτα του υπογείου (όπως έλεγε η γιαγιά μου την βιτρίνα του σαλονιού)
Το μεσημέρι όπως μου τα περιέγραψε άρχισε να ακούει φασαρίες και φωνές στα Τουρκικά να ψάχνουν τους γιουνάν-γκιαούρ. Δεν άργησαν να έρθουν και στο εκεί σπίτι και ρωτήσαν αυτούς εκεί που είναι ο ταπετσιέρης (ο παππούς έφτιαχνε ταπετσαρίες αυτοκινήτων) και η οικογένεια του, για να τους πεί ο γείτονας πώς είχαν φύγει από νωρίς τα ξημερώματα με τσάντες μεγάλες και δεν ξέρουνε αυτοί που πήγαν.
Από το υπόγειο βγήκαν μετά από 2 μέρες…
Το σπίτι τους είχε λεηλατηθεί, είχαν σπάσει το εικονοστάσι (ο καημός της γιαγιάς μου) και είχαν καταστρέψει οτι δεν μπόρεσαν να πάρουν… ακόμα και τα κουρτινόξυλα που ήταν σκαλιστά, μου είπε, επειδή δεν μπορούσαν να τα βγάλουν τα είχαν κόψει με τσεκούρι.
Στην γειτονιά είχαν μείνει μόνοι Τούρκοι πλέον , καθώς όλοι οι Έλληνες είχαν διαφύγει ή συλληφθεί και λυντσαριστεί. Μια οικογένεια Αρμένιων, επίσης είχε χάσει τα πάντα και είχαν γυρίσει και αυτοί εκεί απλά για να μαζέψουν οτι μπορούσαν και να πάνε σε άλλο σημείο της χώρας. Η οικογένεια μου έφυγαν και αυτοί δίνοντας μια εικόνα της Παναγίας που είχε μείνει στους Τούρκους γείτονες για ευχαριστώ και πήγαν στο Tarabya (Θεραπειά) όπου από όσο μου είπε η γιαγιά μου έμειναν μέχρι το 1972 περίπου, πριν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.
