«Σε αυστηρή τήρηση των άρθρων 333 και 350, που καθιστούν επιτακτική την εξέγερση κατά ενός καθεστώτος που αγνοεί το ισχύον Σύνταγμα και αποσκοπεί να κυβερνήσει στο περιθώριο του νόμου, ο λαός της Βενεζουέλας έχει αποφασίσει να αγνοήσει αυτήν την κίβδηλη και παράνομη κυβέρνηση, να πολεμήσει και να κινητοποιηθεί ωσότου να καταφέρει την έξωση της και να προχωρήσει στην επανίδρυση της Δημοκρατίας, όπως έκανε έπειτα από τα γεγονότα της 23 Ιανουαρίου του 1958. Πρόκειται για μία αμετάκλητη απόφαση: να καταφέρει την έξωση, να δημιουργήσει μία Δημοκρατική Επιτροπή Κυβερνήσεως, να προκηρύξει Εθνικές Εκλογές, να αποφασίσει την σύγκλιση μίας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης έτσι ώστε να αναγεννηθεί η Λαϊκή Δημοκρατία της Βενεζουέλας. Δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι η απόφαση του λαού. Πρέπει να την σεβαστούμε.»
Antonio Sánchez García
Twitter: @sangarccs
“Οι εχθροί που βρίσκονται μπροστά μας εξακολουθούν να μας απειλούν και δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτόν τον πόλεμο με μία συμφιλίωση ή μια ειρήνευση, αλλά μονάχα στο βαθμό που πραγματικά θα είμαστε οι νικητές”.
Michel Foucault, Πρέπει να υπερασπιστεί η κοινωνία[i].
Η κοινωνία της Βενεζουέλας, η κοινωνία των πολιτών μας, μοναδική βάση και υποστήριξη κάθε κυριαρχίας, έχει αρθεί κατά του δικτατορικού καθεστώτος, το οποίο σφετερίζεται την εξουσία και προσπαθεί να μας τυραννήσει. Άδειο από κάθε δύναμη νομιμοποίησης. Αυτές οι 50 ημέρες ανεπιεικούς, ακατάπαυστης μάχης, χωρίς ξεκούραση, ταχύτερα αναπτυσσόμενη κάθε ημέρα, δυνατή και άγρια, που όμοια της δεν έχει υπάρξει ποτέ ούτε στη Βενεζουέλα αλλά ούτε και στην υπόλοιπη ήπειρο. Ούτε καν κατά τη γέννηση της ανεξάρτητης ιστορίας μας, απελευθερωμένη από μικρές αριστοκρατικές αφρόκρεμες μπροστά σε στρατιές πολεμιστών στρατολογημένων με ξένες υποσχέσεις από το πολιτικό επίτευγμα της ίδιας της ανεξαρτησίας.
Κατά το μήκος και το πλάτος της περιοχής μας, σε όλα τα χωριά και πόλεις, εκατομμύρια βενεζουελάνων, με πλήρη επίγνωση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, έχουν αποφασίσει να αντιμετωπίσουν το μόνο που επιβιώνει από το επιβαλλόμενο πολιτικό σύστημα προ 17 ετών έπειτα από ένα θριαμβευτικό πραξικόπημα: να εκδιώξει από την πολιτική εξουσία όσους την κατέχουν χωρίς καμία άλλη νομιμοποίηση εκτός από την ωμή βία και τον παρασιτικό αγώνα των όπλων.
Κάνει λάθος όποιος προσπαθεί να συγκρίνει τους αγώνες για την ελευθερία που βιώνουμε οι βενεζουελάνοι, μόνοι μας, αυθόρμητα και ελεύθερα, σε πλήρη άσκηση των πολιτικών μας δικαιωμάτων και χωρίς την παραμικρή συγκέντρωση βίας, με άλλα πολιτικά κατορθώματα που υπήρξαν στη Λατινική Αμερική τον τελευταίο αιώνα. Η αναπτυξιακή δικτατορία του Marcos Pérez Jiménez δεν αντιμετωπίστηκε από τους πολίτες και μόνο: Έπεσε απο τον αγώνα από μία σειρά εντελώς διαφορετικών περιστάσεων απόλυτα άσχετες και διαφορετικές από τις τωρινές. Από τις οποίες η απώλεια της στήριξης από τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις δεν ήταν λιγότερο σημαντική. Η πτώση της, συνέβη σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και έπειτα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Ούτε η δικτατορία του Αουγούστο Πινοσέτ(ούτε καμία από τις στρατιωτικές Δικτατορίες του νότου) έπεσε από την αγωνιστική ώθηση μίας συντριπτικής πλειοψηφίας της αντιπολίτευσης που της πήρε κάθε πολιτική στήριξη. Κατά την αποδοχή του εκλογικού αποτελέσματος, που το ίδιο είχε καταγράψει στο Σύνταγμα της με ημερομηνία και προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της, που συνοδεύτηκε από ένα ισχυρό και εξίσου ή και περισσότερο ισχυρή από ότι της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και πάνω σε μία βάση ενός συστήματος κυριαρχίας ευρέως μοιραζόμενο από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις: χωρίς την υποστήριξη των πραγματικών Πινοτσέτίστας που αποφάσισαν να τον αντιταχθούν ακόμα και από το εσωτερικό της στρατιωτικής χούντας και τα κόμματα της δεξιάς που του αρνήθηκαν την υποστήριξη τους, αν ήθελε θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία για όσο χρονικό διάστημα ο ίδιος επιθυμούσε. Ο χιλιανός λαός δεν άρθηκε κατά τις δικτατορίας: προσαρμόστηκε στις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας του, σε συμφωνία με τις πολιτικές δυνάμεις που στήριζαν την δικτατορία. Και επαναλαμβάνω, με σεβασμό στο πολιτικό ημερολόγιο που περιελαμβάνε το ισχύον Σύνταγμα.
Η απόφαση του λαού της Βενεζουέλας να αγνοήσει και να απορρίψει οποιαδήποτε βάση για δικαστική και νομική υποστήριξη και να αντιμετωπίσει το καθεστώς με μία μόνιμη κινητοποίηση – αυτό το είδος μακρού και παρατεταμένου πολέμου μόνο με τα χέρια, αυτή η ειρηνική και μη αναστρέψιμη εξέγερση στην οποία εμπλεκόμαστε και που δεν θα τελειώσει παρά μόνο με την νίκη και την έξωση της τυραννίας, στο πιο γνήσιο στύλ Γκάντι – Έχει καλύψει αυστηρά όλα τα συνταγματικά βήματα. Δεν είναι ένα πραξικόπημα: είναι μια εξέγερση, μία λαϊκή ανταρσία που τρέφεται, διευθύνεται και αυτάρκείται, είναι μία καθαρή έκφραση της πιο αυστηρής κυρίαρχης βούλησης. Στο πέρας δεκαεπτά χρόνων ανοχής σε όλες τις καταχρήσεις και παραβιάσεις που μπορεί κανείς να φανταστεί, έπειτα που του απαρνήθηκε η εκλογική νίκη του Δεκεμβρίου του 2015, του στερήθηκε το δικαίωμα να προβεί σε ανακλητικό δημοψήφισμα το 2016 και έκλεισε κάθε εκλογική έξοδο και κάθε πολιτική συμφωνία το 2017, αγνοώντας η τυραννία ακόμη και την υπέρτατη παπική εξουσία, που έχει επιλέξει να αναλάβει την ιστορική ευθύνη στο πιο γνήσιο στυλ της φιλελεύθερης παράδοσης που κληρονόμησε ο πολιτισμός μας” Ποιος σκότωσε τον κυβερνήτη; Όλο το χωριό, κύριε.(“¿Quién mató al comendador? Fuenteovejuna, Señor.”)
Η πιο πρόσφατες κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται κάτω από το σύνθημα ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ, που πραγματοποιήθηκαν με εκπληκτική πειθαρχία και τον μεγαλύτερο σεβασμό για τη δημόσια τάξη, αποκαλύπτουν την τρομακτική και μη αναστρέψιμη μοναξιά στην οποία βρίσκεται η συμμορία που σφετερίζεται την εξουσία υπό διαταγών, οδηγιών και στην υπηρεσία μίας ξένης δύναμης. Ο στρατός κατάληψης αποτελούμενο από τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις, στρατιωτικών, αστυνομικών και παραστυνομικών, που προδίδουν τους συνταγματικούς όρους που έχουν ορκιστεί να υπερασπίστουν, ενισχυμένος με δυνάμεις κουβανέζικης κατοχής, η αδιάντροπη διείσδυση της Καστρικής τυραννίας και η ασυνήθιστη απόφαση μίας εξουσίας απόλυτα παράνομης να παραμείνει στην ηγεσία ενός κενού πολιτικού κελύφους, που στερείται κάθε κυριαρχίας.
Σε αυστηρή τήρηση με τα άρθρα 333 και 350, που καθιστούν επιτακτική την εξέγερση και την επανάσταση εναντίον ενός δεσποτικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος που αγνοεί το ισχύον Σύνταγμα και σκοπεύει να κυβερνά εκτός νόμου, ο Βενεζολάνικος λαός έχει αποφασίσει να αγνοήσει αυτήν την παράνομη, παράτυπη και ύπουλη κυβέρνηση, να την πολεμήσει και να κινητοποιηθεί ώσπου να κατορθώσει την έξωση του εισβολέα και να προχωρήσει στην επανίδρυση της Δημοκρατίας, όπως έκανε και μετά τα γεγονότα της 23 Ιανουαρίου του 1958. Είναι μία αμετάκλητη απόφαση: Να καταφέρει την έξωση, να συντελέσει μια Δημοκρατική Επιτροπή Κυβερνήσεως, να συγκαλέσει εθνικές εκλογές, να αποφασίσει την σύγκληση της Εθνικής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και να καταφέρει την αναγέννηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.
Δεν υπάρχει επιστροφή. Είναι η απόφαση του λαού. Πρέπει να την σεβαστούμε.
[1] Michel Foucault, Πρέπει να υπερασπιστούμε την πολιτεία, Akal, Μαδρίτη, 2003. Σελ. 50.
Μετάφραση: Πέτρος Καζάνας
