Έχει αρχίσει να σφυρηλατείται μια ένωση των φιλελεύθερων προσδοκιών του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, στο εσωτερικό της δημοκρατίας είναι περισσότερο δραστήρια και στρατιωτική σε σχέση με τις πόλεις, μαζί με την νεολαία της Βενεζουέλας η οποία κατέχει ρόλο προστάτη του αγώνα ενάντια στην τυραννία. Η σφυρηλάτηση αυτή φαίνεται να είναι άφθαρτη. Οι στόχοι και οι σκοποί της υπερβαίνουν ακόμα και πολιτικές-κομματικές κατευθύνσεις. Στο στήθος της πρέπει να επωάζονται οι μελλοντικοί αρχηγοί. Αυτοί που θα αναλάβουν την ευθύνη να δημιουργήσουν ξανά την δημοκρατία και να θέσουν τις βάσεις για τη Βενεζουέλα που μας αξίζει.
Antonio Sánchez García @sangarccs
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από εκείνο το πρωινό που ο Enrique Krauze, ο μεξικανός διανοούμενος, η σπουδαιότητα του οποίου θα φανεί ύστερα από τον θάνατο του καθηγητή του, Octavio Paz, μας ανέφερε ξανά την προσμονή του για την μεγάλη «σταυροφορία» που έβλεπε να οργανώνεται μέσα από την απρόσμενη εμφάνιση στην πολιτική σκηνή της Βενεζουέλας των φοιτητών του Πανεπιστημίου. Βέβαια, ο ίδιος αριθμό χρόνων έχει περάσει και από την στιγμή που ο «τσαβισμός» έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φόρα στο πιο παλαιό και γεμάτο κύρος κανάλι της βενεζολάνικης τηλεόρασης, το RCTV. Αυτός ήταν ο σκοπός αλλά και η αιτία αυτής της ξαφνικής εξέγερσης όσων μέχρι τότε βρισκόντουσαν στο περιθώριο της μάχης του καθεστώτος και με τις αντίπαλες δυνάμεις, η οποία στα δικά μας μάτια φαινόταν να ξεκινάει τότε και να μην έχει κανένα σημάδι αδυναμίας για να φτάσει, σύμφωνα με τα λόγια του τυραννικού ηγέτη, στο «νησί της κουβανέζικης ευτυχίας»
«Σε εσάς ξημερώνει», που είπε με θαυμασμό καθώς έφευγε. «Σε εσάς, στο Μεξικό;», τον ρώτησα. «Μπαίνουμε στο πιο σκοτεινό σημείο της νύχτας», μου απάντησε χωρίς να αμφιβάλει ούτε στιγμή. Ο λόγος αυτής της αυγής αλλά και του δειλινού βασιζόταν, σύμφωνα με τον μεγάλο μεξικανό ιστορικό, στην ύπαρξη ή την απουσία ενός στοιχείου ικανού να αλλάξει το ρουν της ιστορίας: τη νέα γενιά. Πρόσφατα ανέφερα ότι ο Enrique Krauze εκφράζει την ανησυχία ότι το σκοτάδι που σκεπάζει μια χώρα οφείλεται στην βαθιά έλλειψη του Κράτους Δικαίου, τον πολλαπλασιασμό του εγκλήματος και στην διαπλοκή του εμπορείου ναρκωτικών με την πολιτική. Βέβαια, γεγονότα όπως η δολοφονία της δημοσιογραφίας και η περιθωριοποίηση των δημοσιογράφων που τολμούν να καταδικάζουν τέτοια εγκληματικά γεγονότα δεν φαίνεται να συγκινούν αυτούς που στο παρελθόν αποτέλεσαν τους πιο μάχιμους αγωνιστές ενάντια στη συγκεκριμένη φόρμα «τέλειας δικτατορίας» που αντιπροσώπευε ο PRI . Αξέχαστα έχουν μείνει τα γεγονότα που συνέβησαν στην Πλατεία Tlateloco. Στην Βενεζουέλα βρισκόμαστε μπροστά σε μια από τις πιο συγκινητικές και σημαντικές μάχες ενάντια στην καταπίεση και τη δικτατορία η οποία φαίνεται να είναι βυθισμένη, το ίδιο ή και περισσότερο από το Μεξικό, στον βάλτο του εμπορείου ναρκωτικών το οποίο διατηρείται από πολίτες αλλά και ένστολες δυνάμεις . Το μεγαλύτερο βάρος αυτής της μάχης βρίσκεται στους ώμους της νέας γενιάς η οποία δίνει απλόχερα και μοιράζει πολιτικές χωρίς να περιμένει κάποια άλλη ανταμοιβή πέρα από την ελευθερία.
Ο Enrique Krauze γνώριζε από τότε τα διαφορετικά αποτελέσματα και των δύο φαινομένων. Από την μια, η απάθεια της μεξικανής νεολαίας και/ή η δέσμευσής της με τις ξεπερασμένες και αποτυχημένες πολιτικές οι οποίες προερχόντουσαν από τον μαρξισμό και τον λενινισμό σε μία καραϊβική έκδοση η οποία εκφράστηκε από τον Κάστρο και τον Γκεβάρα στην Κούβα. Και από την άλλη, η δέσμευση της δικιάς μας νεολαίας απαλλαγμένη από ολέθριες ιδεολογίες, η οποία βρίσκεται στην απέναντι πλευρά με βλέψεις βαθιά δημοκρατικές και φιλελεύθερες. Ένα φαινόμενο μοναδικό όχι μόνο για την Λατινική Αμερική αλλά και για όλο τον κόσμο. «Οι νέοι είναι οι μεγάλοι απόντες από την πολιτική σκηνή του Μεξικού», σημειώνεται στην σημερινή έκδοση, 29 Μαΐου 2017, της ισπανικής εφημερίδας El País. Και χαρακτηρίζει το Μεξικό ως μία χώρα σε σοκ εξαιτίας «της ατιμωρησίας, της βίας και της διαφθοράς».
«Μιλάτε πολύ για την σημασία των νέων», τον ρωτά ο δημοσιογράφος. «Τι είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει; Ο κορεσμός, η αποθάρρυνση ή η απάθεια;» «Οι νέοι είναι μια κατηγορία αρκετά διευρυμένη γιατί στο Μεξικό υπάρχουν και οι λεγόμενοι mirreyes, μια τάξη η οποία είναι αρκετά αντιπαθητική που μου θυμίζει τους ικανοποιημένους κυρίους Ortega και Gasset» απάντησε ο Krauze. «Ζουν ερωτευμένοι με τον εαυτό τους και μεθυσμένοι από μια ζωή γεμάτη υπερβολές που φορτώνουν στην πιστωτική κάρτα των πατεράδων τους. Αλλά είναι βέβαιο ότι σε πολλούς νέους συναντώ κορεσμό, αηδία προς την διαφθορά και αβεβαιότητα. Όλες αυτές οι συμπεριφορές έχουν εξήγηση. Αλλά όρεξη για καταστροφή, με την έννοια να πάρουν ένα όπλο και να ανέβουν στα βουνά, διάθεση για επανάσταση δεν βλέπω. Ωστόσο αντιλαμβάνομαι να υπάρχει όρεξη να τα κάνουν όλα πέρα με την έννοια της αδιαφορίας, να μην συμμετέχουν, να μην πιστεύουν ότι έχουν κάποιον ρόλο στα γεγονότα. Αξίζει, όμως, να το κάνουν σύντομα».
Επιμένω ότι οι περιπτώσεις του Μεξικού και της Βενεζουέλας είναι διαφορετικές γιατί αυτό που συμβαίνει στη Βενεζουέλα είναι μοναδικό και πρωτόγνωρο για την Λατινική Αμερική και θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο μέλλον της περιοχής. Έχει αρχίσει να σφυρηλατείται μια ένωση των φιλελεύθερων προσδοκιών του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, στο εσωτερικό της δημοκρατίας είναι περισσότερο δραστήρια και στρατιωτική σε σχέση με τις πόλεις, μαζί με την νεολαία της Βενεζουέλας η οποία κατέχει ρόλο προστάτη του αγώνα ενάντια στην τυραννία. Η σφυρηλάτηση αυτή φαίνεται να είναι άφθαρτη. Οι στόχοι και οι σκοποί της υπερβαίνουν ακόμα και πολιτικές-κομματικές κατευθύνσεις. Στο στήθος της πρέπει να επωάζονται οι μελλοντικοί αρχηγοί. Αυτοί που θα αναλάβουν την ευθύνη να δημιουργήσουν ξανά την δημοκρατία και να θέσουν τις βάσεις για τη Βενεζουέλα που μας αξίζει.
Χωρίς αυτή την ριζική και βαθειά αλλαγή στις γενεές , αυτή η Βενεζουέλα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Είναι υποχρέωση όλων εμάς που αποτύχαμε να την προστατέψουμε, να συμβάλλουμε στην ενδυνάμωση και την προετοιμασία της, εάν πραγματικά πιστεύουμε στην αναδημιουργία της. Δεδομένου ότι αυτή η νέα γενιά έχει μεγαλώσει και έχει καταλάβει το ρόλο της, χωρίς περαιτέρω αναφορά στην δικτατορία του Hugo Chavez και του Nicolás Maduro, κάτω από την οποία γεννήθηκαν και έφτασαν στο ακρότατο σημείο τα δεινά δύο αιώνων, κάποιες συνήθειες θα οδηγήσουν στην καταστροφή της δημοκρατίας: ο λαϊκισμός πελατειακός και ηγετικός, στρατιωτικός και κρατικιστικός, προεδρικός και σοσιαλιστικός, κολεκτιβιστικός και της επαιτείας.
Φτάνει να ακούσει κανείς κάποιους από τους ηγετικούς μας πολιτικούς, συμβούλους, δημάρχους, κυβερνητικούς ή βουλευτές, για να αντιληφθεί τη κατεστραμμένη και σκουριασμένη άγκυρα που πολλοί από αυτούς διατηρούν με αυτές τις παλιές, άχρηστες και ξεπερασμένες βεβαιότητες. Ταρακουνήστε την συνείδηση, ξυπνήστε ιδέες, απομακρύνεται τις προκαταλήψεις, και αλλάξτε την νοοτροπία σας σε αυτούς τους νέους καιρούς με ηγέτες νέους και επαναστατικούς. Αυτή είναι η αποστολή στην οποία πρέπει να συμβάλλουμε: να ανοίξουμε τις πύλες του μέλλοντος και να αφήσουμε ελεύθερη να περάσει η Βενεζουέλα που μας αξίζει.
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ξενοφώντος
