Διαβάστε Ισπανικά 
Ο τσαβισμός: το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό σχέδιο οργανωμένο λεπτομερώς από τον Castro.
γράφουν:
Aura Marina Palermo
Twitter:
@APIntegra
και
Federico Boccanera
Twitter:
@FBoccanera
Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ.
Η αυξανόμενη μεταβλητότητα της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας στη Βενεζουέλα, απαιτεί για την περαιτέρω ανάλυσή της να αναγνωρίσουμε την πιθανότητα ότι για να κατανοήσουμε το πλαίσιο αυτής της ακραίας αβεβαιότητας πλέον δεν αρκεί μόνο η εμφανής σαφήνεια των γεγονότων, ούτε η ποσότητα των πληροφοριών που δεχόμαστε από τα μέσα ενημέρωσης ή τους πολίτες. Ωστόσο, εξαρτάται, τώρα περισσότερο από ποτέ, από την δικιά μας ικανότητα να ενεργοποιήσουμε την προσοχή μας στο παρόν, να δημιουργήσουμε καινούριες προοπτικές, να ενσωματώσουμε νέες εμπειρίες και να ενθαρρύνουμε νέες μορφές δράσης.
Κάθε άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον τσαβισμό μόνο ως ένα πολιτικό κίνημα, αποδεικνύει ότι δε ξέρει τίποτα γι’ αυτόν. Σε αυτή την περίπτωση αυτό που δεν ξέρουμε, καταλήγει να είναι πιο σημαντικό σε σχέση με αυτό που γνωρίζουμε ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Συχνά, το λογικό είναι άσχετο και μας αποπροσανατολίζει από το να καταλάβουμε ότι πίσω από το φαινομενικά παράλογο κρύβονται τα καθοριστικά στοιχεία που επηρεάζουν την πραγματικότητα
Χρειαζόμαστε επιτακτικά να αναγνωρίσουμε και να καταγγείλουμε αυτό που συμβαίνει εν μέσω του χάους, επιδιώκει όχι μόνο να υλοποιήσει αλλά και να εδραιώσει το ονομαζόμενο «σημείο χωρίς επιστροφή» του κουμμουνισμού του Κάστρο στην Βενεζουέλα. Επίσης, επιδιώκεται η επέκτασή του στην Λατινική Αμερική και την Ισπανία διαμέσου του ονομαζόμενου σχεδίου «Εθνικό Σχέδιο Simón Bolívar» το οποίο εφαρμόστηκε πρώτα από τον Hugo Chávez Frías, στον ρόλο το «μεσσία» και ύστερα από τον Nicolás Maduro στον ρόλο του απόστολου.
Αντίθετα με αυτό που πολλοί σκέφτονται είτε εδώ είτε στο εξωτερικό, αυτό που έχει συμβεί στην Βενεζουέλα δεν είναι το αποτέλεσμα αποτυχημένων πολιτικών από κακές κυβερνήσεις. Ήταν η εξουσία κάποιων κυβερνήσεων του κακού. Ναι, όπως το διαβάζετε.
Ξεκινώντας, πρέπει να καταδείξουμε ένθερμα ότι αυτές οι κυβερνήσεις του κακού δεν υπάκουσαν μόνο στο δίδυμο του παρελθόντος, αλλά στην πραγματικότητα είναι το αποτέλεσμα μιας τριλογίας στην οποία πρέπει να συμπεριληφθεί ο Fidel Castro. Για την ακρίβεια πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτόν. Αυτός είναι ο πραγματικός συγγραφές, το ρήμα, ο πατέρας του λυτρωτή και ο προστάτης του αποστόλου.
Όλα ξεκίνησαν, ή μάλλον τελείωσαν πριν ξεκινήσουν, με την αυξανόμενα δύσκολη οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα ύστερα από την δεκαετία του ογδόντα που κορυφώθηκε με την απειλή προς τις ελίτ, εκ μέρους του Carlos Andrés Pérez κατά τη διάρκεια της δεύτερης διακυβέρνησής του (1989-1993). Όταν ξεκίνησε η αποδυνάμωση των εισοδηματιών από το πετρέλαιο, το οποίο είχε καταλήξει μόνο να υπηρετεί το κράτος και όχι το έθνος, δόθηκε η πολυπόθητη ευκαιρία στον Fidel Castro να παρέμβει και να δράσει με αποτελεσματικότητα, τόση που δεν είχε ποτέ ονειρευτεί τα πρώτα χρόνια της συνομωσίας του, τις δεκαετίες εξήντα και εβδομήντα.
Η αστρική εισβολή του Fidel Castro στην εθνική πολιτική σκηνή, έγινε ορατή τελικά με την ενθουσιώδη υποδοχή εκ μέρους των μέσων και των διανοούμενων, στην εναρκτήρια σύνοδο της δεύτερης κυβέρνησης του Carlos Andrés Pérez τον Φεβρουάριο του 1989 η οποία απέχει μόνο 25 μέρες από την εθνική κοινωνική έκρηξη «Caracazo» για την οποία πολλοί έχουν αμφιβάλλει για τον αυθορμητισμό της, ειδικά κατά την αρχική φάση της ανάπτυξής της.
Ο προνοητικός Fidel Castro του 1989, είχε ήδη προειδοποιηθεί από την ίδια την Perestroika ότι το νησί «θα έπρεπε να προστατεύεται μόνο του» (1986), είναι ο Fidel που κατά τη διάρκεια της πνευματικής γιορτής με την οποία τον χαιρέτησαν και τον υποδέχτηκαν, ξεκίνησε την φανερή φάση στα μέσα ενημέρωσης της επέμβασής του στην Βενεζουέλα. Και την ονομάζουμε έτσι τη φάση αυτή γιατί η ιστορική έρευνα έχει δείξει ότι είχε ήδη προετοιμάσει και καταρτίσει πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη στη χώρα πολύ καιρό πριν, σχεδόν από την έναρξη της αστικής δημοκρατίας (1958), η οποία συμπίπτει σχεδόν ακριβώς με την κουβανέζικη επανάσταση (1959)
Μερικές μέρες ύστερα από την επιτυχημένη εισβολή του Fidel στην βενεζολάνικη γη, θα ξεκινούσε η αναταραχή του Caracazo και λίγους μήνες αργότερα η πτώση του τείχους του Βερολίνου, τον ίδιο χρόνο το 1989, ενώ ένα χρόνο αργότερα, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η οποία θα ανάγκαζε την Κούβα να εισαχθεί σε μια «ειδική περίοδο», η οποία ήταν χωρίς καμία αμφιβολία η πιο ισχυρή κρίση που είχε προκληθεί από το καθεστώς του Castro.
Και το 1992, δοκιμάζεται το πρώτο πραξικόπημα, και εμφανίζεται ο Chávez.
Και το 1993, καταφέρνει επιτέλους να διώξει από την εξουσία τον Carlos Andrés Pérez.
Και το 1994, απαλλάσσεται από την στρατιωτική του δίκη τον Μάρτιο και τον Δεκέμβριο εμφανίζεται στην Αβάνα.
Εν τω μεταξύ στον υπόλοιπο κόσμο γιορτάζεται η ήττα του κουμμουνισμού και ανακηρύσσεται το «τέλος της ιστορίας».
Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΤΙΜΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΥΤΕ ΧΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΣΗΜΕΡΑ, ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ
Η εκλογική επιτυχία του κινήματος του τσαβισμού-καστρισμού πραγματοποιήθηκε χάριν της ελίτ η οποίες τους υποστήριξαν και ενδυνάμωσαν την γέννηση του «φαινομένου Chávez» στις μεσαίες και λαϊκές τάξεις. Ο Chávez στηρίχτηκε στην υποστήριξη και την επιχορήγηση σημαντικών ομάδων, προσωπικοτήτων της βιομηχανίας, της οικονομίας, των μέσων ενημέρωσης και της ακαδημίας. Ποτέ στην ιστορία των εκλογών της Βενεζουέλας, κάποιος υποψήφιος δεν είχε καταφέρει να συλλέξει τόσα χρηματικά μέσα και υποστήριξη από διανοούμενος, τα μέσα ενημέρωσης και τον οικονομικό τομέα σε τέτοιο βαθμό.
Έχουν περάσει 17 χρόνια και αυτό το ασυγχώρητο αρχικό λάθος της υποτίμησης αυτού του προσώπου, και αυτό που αντιπροσώπευε ως αρχηγός μεσσιανικός ενός σχεδίου κατάκτησης, κυριαρχίας και ολοκληρωτικής απαγωγής της βενεζολάνικης κοινωνίας είναι μακριά από το να επιχειρήσει κάποιο είδος διόρθωσης. Έτσι, αυτό το λάθος, με όλη την σημασία της λέξεως, συνεχίζει να συμβαίνει με πλέον τραγικό τρόπο, σαν να ήταν η έκφραση μιας αναπόφευκτης μοίρας.
Αυτό που κανείς δεν υποπτευόταν και συνεχίζει να μην υποπτεύεται είναι η ύπαρξη ενός ακριβούς σχεδίου που έχει οργανώσει και καθοδηγήσει όλα αυτά τα χρόνια του Chávez, του Madouro, σχέδιο που είχε σαν βάση τον Castro και συμπεριλαμβάνεται στο Εθνικό Σχέδιο Simón Bolívar το οποίο έχει ήδη αναφερθεί και δεν είχε πάψει ποτέ να εφαρμόζεται, ούτε καν κατά τη διάρκεια της «προκαλούμενης κρίσης» του 2002 που είχε οδηγήσει στην φυσική εξαφάνιση του Chávez. Ένα ολοκληρωμένο, συνεκτικό σχέδιο, το οποίο βρίσκει σε μια κρίση που προκαλείται για χρόνια ενάντια σε ένα ολόκληρο έθνος. Και αυτό είναι το δυνατότερο όπλο του για την εξέλιξη και την ενοποίησή του, χωρίς να έχει βρεθεί μέχρι τώρα μια πραγματική αντιπολίτευση ικανή να το κατανοήσει, να το αντιμετωπίσει και να το αποτρέψει.
ΕΝΑΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΑ
Το Εθνικό Πρόγραμμα Simón Bolívar δεν είναι ένα απλό πρόγραμμα κυβέρνησης για μια προεδρική εκλογική περίοδος, είναι ο σχεδιασμός μιας εικοσαετίας στο πώς να μετατραπεί η χώρα με τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου του κόσμου σε ένα ολοκληρωτικό Κάστρο κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο αρχίζει τη διαδρομή του με τη συντακτική συνέλευση του 1999, όπου σχεδιάζεται από την Κούβα, ένα μέσο σταδιακής μετάβασης που να διέπει μια ολόκληρη φάση της παθητικής επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Εξ ου και κάθε φορά που παρατηρούμε τους «ηγέτες» της αντιπολίτευσης, να επιμένουν στο Μπολιβαριανό Σύνταγμα, θα πρέπει να υπομένουμε την απέχθεια να βλέπουμε με πόση ευχαρίστηση παραδίδονται στηνκατοχύρωση τις πρώτης θριαμβευτικής ένδειξης τις τσαβιστικής κατάκτησης τις εξουσίας. Μιας που η πρώτη παγίδα για κουτούς τις επανάστασης, ήταν και εξακολουθεί να είναι, το Σύνταγμα του 99.
Από εκεί και πέρα, έχουν προχωρήσει αργά, αλλά σταθερά, δια μέσου εκτελεστικών νομοθεσιών και ατελείωτες νομικές μεταρρυθμίσεις που θεσπίστηκαν σχεδόν πάντα στη μέση των κρίσιμων καταστάσεων που δημιουργήθηκαν με σκοπό να δικαιολογήσει τις ενέργειες, κατηγορώντας και κατηγορώντας με την ευκαιρία το παλιό μοντέλο και τους φορείς του. Με την εφαρμογή αυτού του αλάθητου φασιστικού μεθόδου κατάκτησης, έχουν κατορθώσει να επιβάλουν το έργο (τη διαδικασία) χωρίς να αντιμετωπίζουν καθόλου εμπόδια, εκτός από το «τυχαίο» του 2002, και έχουν στριμώξει όλο και περισσότερο τη χώρα, συμπεριλαμβανόμενες και εκείνες οι ελίτ και το πολιτιστικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο τους, που θα έπρεπε να ήταν, η ομάδα να είχε αντισταθεί περισσότερο.
Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης του status quo, που έχουν χαρακτηρίσει με αδιάφορο τρόπο το καθεστώς ως το «μικρό μηχάνημα που εκτυπώνει εφημερίδες της κυβέρνησης …» γεμάτες μέτρα «παράλογα και αυτοσχέδια …» ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να συναρμολογήσουν το παζλ, η δομή του οποίου επέτρεψε τη σταδιακή καταστροφή της οικονομικής βάσης της χώρας, της παραγωγής και της αγοράς, για να προχωρήσει προς μια ουσιαστικά κομμουνιστική κρατικοποίηση, όπου από τη μία πλευρά, η εμποροκρατική μοιρασιά που επιτρέπει αυτόν «τον καπιταλισμό για τους φίλους» που μόνο δημιουργεί πλούτο για μια εκλεκτή μειονότητα, και από την άλλη για να παρέχει τα βασικά σε αυτήν την πλειοψηφία του πληθυσμού καταδικασμένη στην αναγκαία φτώχεια και δυστυχία, έχει δημιουργήσει ένα κύκλωμα εισαγωγής / διανομής διαβίωσης/ βοήθειας, μέσω ενός εκτεταμένου δικτύου αγορών, μπακάλικα και κρατικών αποστολών, που τώρα αυτές τις μέρες έχει πηδήξει στο πληροφορικό προσκήνιο με τη δημιουργία τοπικών επιτροπών εφοδιασμού και παραγωγής (CLAP) μέτρο απάντηση στον «οικονομικό πόλεμο» στον οποίο θα ακολουθήσει η κάρτα «σίγουρου ανεφοδιασμού» που θα κάνει σύντομα την εμφάνιση της, καθώς και όλες οι αποστολές και μεγάλες αποστολές του μελλοντικού κοινοτικού κράτους / κράτος αποστολών.
Η αλλαγή του ρόλου του κράτους, το οποίο αναπτύσσεται από το 1999, έχει ως στόχο να διασφαλίσει την καθοδήγηση της σωρευτικής διαδικασίας εν μέσω ενός «ελεγχόμενου χάους» μέχρι την επίτευξη τις «ιστορικής τομής» προκειμένου να δώσει το «άλμα προς τα εμπρός» σε μια δεδομένη στιγμή, η «σοσιαλιστική επανάσταση», η οποία περιλαμβάνει την κολεκτιβοποίηση της κοινωνικής παραγωγής, της ιδιοκτησίας και της κοινωνίας που θα συγχωνευτούν στο μελλοντικό κοινωνικό κράτος..
Είναι πλέων δημόσιο και γνωστό εδώ και κάμποσο καιρό, ότι αυτή η «δημιουργία χάους» πάει χέρι χέρι πάντα με άλλες ανακοινώσεις που μοιάζουν να αυξάνουν την ψευδή εντροπία της ψευδής διαταραχής του καθεστώτος, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, και έτσι προφανώς είναι οι «βιομηχανικοί όμιλοι», οι επιχειρήσεις κοινωνικής παραγωγής, το σχέδιο αστικής φύτευσης, «σχέδιο 50» και οι «9 κινητήρες της οικονομικής ανάπτυξης», η κοινοτική κοινόχρηστη παραγωγή, το μηχάνημα δακτυλικού αποτυπώματος σε ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις, το «από σπίτι σε σπίτι» και τώρα τα CLAP (κουτιά που περιέχουν βασικά τρόφιμα τα οποία πουλιούνται για ένα συνολικό ποσό), όλα αυτά επεισόδια που έχουν κατ ‘επανάληψη θεωρηθεί αστεία από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, όταν στην πραγματικότητα αυτό που είναι σε εξέλιξη είναι η σταδιακή και ασταμάτητη κατασκευή της λειτουργικής δομής αυτού που αυτοί προβλέπουν ως την «μετα-καπιταλιστική» εποχή.
Παραδόξως αυτοί που κοροϊδεύουν και μειώνουν κάθε ανάλυση και εξήγηση αυτής της κατάστασης στη συνήθη συμπλοκή μιας συνομοσπονδίας κλεφτών, διεφθαρμένων και ανίκανων πρώτης κατηγορίας (η ύπαρξη των οποίων σίγουρα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί), ανήκουν στην ίδια κάστα που είναι στενά συνδεδεμένη με εκείνους τους επιχειρηματίες οι οποίοι, αντί να απαιτούν και να αγωνίζονται για το τέλος των ελέγχων και την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, έχουν αρκεστεί και αυτοί, να εξαρτιούνται τόσο υποτακτικά από το κράτος και τόσο ζητιάνοι, όπως ο υποταγμένος πληθυσμός (τον οποίο στο βάθος περιφρονούν). Είναι αυτοί που ζητούν να χαλαρωθεί ελαφρώς η θηλιά γύρω από το λαιμό τους, και, με την συμβιωτική και κάποιες φορές δωσίλογη παράδοση τους με το τσαβιστικό κράτος, καταλήγουν να διευκολύνουν την πρόοδό τους.
Είναι εκείνοι που επιδιώκουν με τη σειρά τους να χρηματοδοτήσουν τα μέσα, τους δημοσιογράφους, τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, τους αναλυτές, πολιτικούς και τα κόμματα της ψευδό αντιπολίτευσης, έτσι ώστε η σφυρηλάτηση της κοινής γνώμης πάντα να στοχεύει στην λανθασμένη κατεύθυνση: δεν υπάρχει δικτατορία, αλλά «ανεπαρκής δημοκρατία», δεν υπάρχει καθεστώς αλλά κακή κυβέρνηση, δεν υπάρχουν ολοκληρωτικά ούτε κομμουνιστικά σχέδια αλλά διαφθορά και ανικανότητα, εν τέλει να παρατηρηθεί ότι για αυτήν την κοινωνική ομάδα περιέργως, η ελευθερία δεν είναι ποτέ προτεραιότητα στις ομιλίες τους, δεν εμφανίζεται καν στις οδηγίες τους και γι’ αυτό υπάρχει μια εξήγηση: εκείνοι είναι η πρώτοι που γνωρίζουν ότι στην αληθινή δημοκρατία και την ελεύθερη αγορά εκείνοι θα εξαφανιζόντουσαν τόσο καταστροφικά, όσο και οι ίδιοι οι οπαδοί του Τσάβες.
Έναντι αυτού, γίνεται πολύ δύσκολο, να εκτεθεί και να καταγγελθεί ότι όλα τα απαίσια, τα παράλογα, τα αδιανόητα, είναι δυνατά όταν αντιμετωπίζουμε μία δύναμη που έχει ως στόχο να καθιερωθεί με οποιοδήποτε κόστος, και δεν νοιάζονται για τίποτα ούτε για την έλλειψη τροφίμων, ούτε για τον θάνατο ανθρώπινων όντων από την έλλειψη φαρμάκων, ούτε για την υπερχειλισμένη εγκληματικότητα, ούτε για την οικονομική καταστροφή, με άλλα λόγια την καταστροφή της χώρας.
Ως εκ τούτου, για άλλη μια φορά επιμένουμε ότι το χάος -και η σύγκρουση- γίνεται απαραίτητο για το καθεστώς και γι’ αυτό θα πρέπει να το ενθαρρύνουν, με τον ίδιο τρόπο όπως και το κακό είναι σύμφυτο με τη δύναμη του, Παίρνοντας τροφή από τις δυστυχίες των ανθρώπων, μειώνοντας τον έτσι ώστε η μόνη του ασχολία να είναι η εξασφάλιση των βασικών αναγκών του για να εξασφαλίσει την επιβίωση του, σε κάποιες περιπτώσεις, και σκλαβώνοντας τον στην απληστία και την δυσαρέσκειά, σε άλλες περιπτώσεις. Αυτό επιτρέπει να αποσπάται η προσοχή του πληθυσμού -και τελικά το σύνολο της κοινωνίας- και να προχωρεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, δηλαδή τον κομμουνισμό, εφαρμόζοντας μία στρατηγική που ονομάζεται «σοσιαλιστικό μόσχευμα» το οποίο καθορίζει ένα στάδιο όπου συζούν ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα στην παραλλαγή του εκφυλισμού του μερκαντιλισμού, με τον σοσιαλισμό, ενώ οικοδομείται και προωθείται με ένα νέο νομικό πλαίσιο και δημιουργούνται οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της οργανικής κρίσης, που τείνουν να προκαλέσουν την «ιστορική τομής» και έτσι να δοθεί το επόμενο βήμα στην ανώτερη φάση: τον επαναστατικού σοσιαλισμού.
Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ
Αν πάντα ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα τρομερό ιστορικό λάθος, να υποτιμηθεί πρώτος ο Τσάβες και τώρα ο Μαδούρο, ακόμη χειρότερο είναι, να υποτιμούνται οι εγκληματικοί Εγκέφαλοι των αδελφών Κάστρο, ειδικά του Φιντέλ, ο οποίος εδώ και δεκαετίες προετοιμάζεται για την εξάπλωση των πλοκαμιών του στη λατινική Αμερική (συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας), από την στρατηγική βάση που για εκείνους πάντα εκπροσωπούσε η Βενεζουέλα.
Αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα επιχείρημα πολυχρησιμοποιημένο και φθαρμένο, επιβάλλεται να το επαναλάβουμε, να το ξανά προτείνουμε και να ξανά επιμένουμε λες και ένα «πολιτιστικό» εμπόδιο, να απέτρεπε την οριστική αφομοίωση όχι μόνο από τους απλούς ανθρώπους, αλλά από την διανόηση, την ηγεσία και τους ηγέτες, που υποτίθεται ότι καλούνται να καθοδηγούν και να κατευθύνουν το μέλλον τους.
Το 1993 η ιστορική συμμαχία που σχηματίζεται από τον εισοδηματικό εκφυλισμό επαναστατούσε εναντίον του Carlos Andrés Pérez, έτσι ώστε να ξεπεραστεί η απαράδεκτη απειλή ενός κράτους εκποιημένου από προνόμια και ασυλίες, εξαπλώνοντας τη δημοκρατία και ξεπερνώντας ένα κρατικιστικό και παρεμβατικό μέλλον, προς την ελεύθερη αγορά.
Το 1994, η ίδια ιστορική συμμαχία τοποθετεί τον Τσάβες σε προνομιούχα θέση για να καταλάβει την εξουσία, πιστεύοντας ότι ο ίδιος είναι εύπλαστος και εύκολα διαχωρίσιμος, και στην πραγματικότητα ήταν, μόνο που κάποιος τους πρόλαβε στη διαμόρφωση του προσώπου, ο Φιντέλ Κάστρο, η αδιαφιλονίκητη αγάπη πολλών ελίτ της Βενεζουέλας, της λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης, χθες, σήμερα και πάντα.
Σήμερα, η ίδια ιστορική συμμαχία απειλεί να ξεπεραστεί από μία αλλαγή γραμμής που θα μας οδηγήσει σε έναν κομμουνισμό διπλής γραμμής, με ένα κοινωνικό κράτος για το λαό και την ηττημένη μεσαία τάξη, και με εισοδηματικό / μερκαντιλισμό / καπιταλισμό, περιορισμένο σε ορισμένους ειδικούς τομείς της οικονομίας, ανοιχτούς σε διεθνείς επενδύσεις και σε εθνικές αστικές τάξεις σχηματισμένες δεόντως από την εξουσία, ακολουθώντας ένα μοντέλο παρόμοιο με το κινέζικο, που η Κούβα θα πραγματοποιήσει μαζί με την Βενεζουέλα, σε παραλληλισμό μητρόπολις /αποικίας, και κάτω από την ηπειρωτική έγκριση, “αυτοκρατορική” (Ο Τσάβες και ο Μαδούρο αποκαλούν τις ΗΠΑ «η αυτοκρατορία») και Βατικανική.
Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί, είτε μέσα από την ιστορική τομή, η μέσω μίας μεταβατικής περιόδου συναινετικού καθεστώτος, σαν ένα πρόσχημα της Δημοκρατίας, με διάλογο και συμφωνία κοινή συναίνεσης ανάμεσα στα συγκροτήματα τοπικής και «ημισφαιρικής» εξουσίας
(ΗΠΑ, Κούβα, ΕΝΑΕ, Ισπανία, Βατικανό, Ρωσία, Κίνα, Ιράν).
(ΟΙ ΗΠΑ Θα το εγκρίνουν τόσο με την φιλελεύθερη Clinton, τόσο και με τον δημοκρατικό Τραμπ, Μην έχετε αυταπάτες).
«Τα πάντα για το διάλογο και την ειρήνη».
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει Κολομβία, ήδη κάτω από ασφυκτική πολιορκία. Και αν παραμεληθεί και από την Ισπανία.
Και στο κάτω-κάτω κανείς δεν θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, επειδή η σχεδόν οικουμενική απαξίωση των κυρίαρχων τάξεων και των συναφών ελίτ τους θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τρωτά σημεία στην φιλελεύθερη / αυταρχική / σοσιαλιστική μόλυνση σχεδόν οπουδήποτε, χρησιμοποιώντας το δημαγωγικό λαϊκισμό για να ανοίξει τον δρόμο που φαίνεται ότι βιώνει μία καινούργια άνοιξη, ακόμη και στον ανεπτυγμένο κόσμο, λαϊκισμός που επειδή είναι η κατ’ εξοχήν πολιτική ευκαιριακή παθολογία, Συμβαίνει επίσης να είναι και το πιο αποτελεσματικό μέσο για την προετοιμασία του πεδίου για την διασπορά του κακού.
ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση της απειλής του Κάστρισμου και την πλήρη ισχύ του, ακόμη και η ανάπτυξη η ενίσχυση και η επέκταση του.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτήν την απειλή με κατηγορηματικό τρόπο χωρίς ευφημισμούς και χωρίς γλωσσικά αρχεία πολιτικής ορθότητας. Πρέπει να διασωθεί και να ανακατασκευαστεί η γλώσσα έτσι ώστε να μπορούμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η απειλή είναι εναντίον της ελευθερίας και της δημοκρατίας στην Αμερική, και από σχεδόν πριν από έναν αιώνα, αυτή η απειλή ήταν και θα συνεχίσει να είναι ο κουμμουνισμός, του οποίου η άκρη του μαχαιριού είναι ο καστρισμός, ο οποίος θα μπορούσε τώρα να έχει ένα στρατηγικό σύμμαχο, στο λαϊκισμό των ανεπτυγμένων χωρών (Και επίσης στον οικουμενικό λαϊκισμό που φαίνεται ότι εναγκαλίζεται το Βατικανό)
Πρέπει να καταγγελθεί και να διαδοθεί αυτή η απειλή και να εκτεθούν αυτοί που την συγκαλύπτουν, ακόμη και αυτοί που την συγκαλύπτουν χωρίς να το γνωρίζουν. Σε αυτό το σημείο ακόμη και το όφελος της αμφιβολίας θα πρέπει να θεωρηθεί ως αφελής παράλειψη η πιο άμεσα, συνεργασία.
Πρέπει να εργαστούμε για να καθοδηγήσουμε και να οικοδομήσουμε εναλλακτικές λύσεις. Μόνο με νέες αστικές και πολιτικές οργανώσεις, με νέες ομάδες διαμόρφωσης απόψεων και ηγεσίας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον Καστρικό επεκτατισμό και την εκτενή κάστα συνεργατών του, που έχουν διεισδύσει στις ελίτ πολλών χωρών της Ιβηρικής Αμερικής, ξεκινώντας από την ίδια την Ισπανία.
Εάν δεν το κάνουμε, διατρέχουμε τον κίνδυνο να χάσουμε κάθε κυριαρχία και ως εκ τούτου τη δυνατότητα να αύτο καθοριζόμαστε, ακριβός όπως τραγικά συμβαίνει στη Βενεζουέλα.
Aura Marina Palermo y Federico Boccanera
Fuente: www.factormm.com
