Διάβασε Ισπανικά
ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ, Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ
Από τον Carlos Alberto Montaner
Twitter:
@CarlosAMontaner
Η Luisa Ortega, η Γενική Εισαγγελέας της Βενεζουέλας, εισήγαγε στο Ανώτατο Δικαστήριο μια αίτηση ακύρωσης βασισμένη στον αντισυνταγματικό χαρακτήρα του συντακτικής συνέλευσης που προσπαθεί να ιδρύσει ο Nicolás Maduro. Η Ortega εξαπέλυσε έναν πύραυλο ενάντια στη γραμμή πλεύσης του Τσαβισμού ο οποίος ήδη παρουσιάζεται αδύναμος, επιδεικτικός και λαβωμένος.
Λίγο προτού κάνει αυτό το σημαντικό βήμα, η Ortega δήλωσε ότι είναι ένα άτομο που δεν φοβάται και το έχει δείξει ανοιχτά. Η απάντηση μερικών υποστηρικτών του Τσαβισμού ήταν απίστευτα κυνική: προσπάθησαν να την χαρακτηρίσουν τρελή. Κάτι σαν να προσπαθούν να καθιερώσουν την ιδέα ότι όποιος υπάλληλος έχει διαφορετικό κριτήριο, σύμφωνα με τον νόμο έχει κάποιο πρόβλημα.
Πιθανώς οι δικαστές του TSJ, που είναι απλά πιόνια της εξουσίας, να απορρίψουν την αίτηση της Εισαγγελέα. Αλλά αυτό το μικρό γεγονός, δηλαδή να ξεκινήσουν οι δικαστικές διαδικασίες, θέτει ως παράνομο το σχέδιο για την εκκαθάριση των υπολειμμάτων των Ρεπουμπλικάνων που είχαν απομείνει στην Βενεζουέλα με σκοπό την σύσταση μιας ολοκληρωτική δικτατορία βασισμένη στο πρότυπο της Κούβας.
Η στάση της Ortega να παραμείνει ξαφνικά προσκολλημένη σε αυτά που ορίζει ο Νόμος –εδώ ταιριάζει το κάλιο αργά παρά ποτέ- συμπίπτει με το εξέχον παράδειγμα της αστικής επανάστασης στην οποία συμμετέχουν δεκάδες χιλιάδες νέοι σε αυτή τη χώρα. Ήταν πραγματικά ένας «γενναίος λαός» όπως υμνείται στον εθνικό ύμνο της Βενεζουέλας. Ήδη μετρούνται 67 νεκροί αλλά συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν πεισματικά ηρωικά ένα σύνθημα την ώρα που τους ρίχνουν αέρια και τους πυροβολούν χωρίς καμιά συμπόνια: «Στο δρόμο χωρίς επιστροφή, μέχρι ο Maduro να φύγει».
Αυτό είναι εφικτό; Μπορεί και ναι. Ο Maduro έχει αρχίσει να καταρρέει. Τον Μάρτιο, το 21,1% των Βενεζολάνων πίστευαν ότι ο Maduro θα έπρεπε να τελειώσει την συνταγματική του εντολή το 2018. Ήταν λίγοι, αλλά το ένα τέταρτο τουλάχιστον αυτό πίστευε. Στις αρχές του Μαΐου, ύστερα από λιγότερο από 45 μέρες, το ποσοστό που τον υποστήριζε είχε μειωθεί κατά δύο τρίτα και έπεσε στο 8,08%. Εάν το μετρήσουν τον Ιούνιο, πιστεύω ότι ούτε η γυναίκα του η Cilia, δεν θα τον υποστηρίζει. Αυτή η χώρα, αυτή η κοινωνία δεν τον θέλει. «Έξω ο Maduro!», είναι μια επιθυμία παρά ένα σύνθημα.
Τα στοιχεία αυτά είναι από μια πρόσφατη εθνική έρευνα, πολύ καλά φτιαγμένη, υποστηριζόμενη από το Καθολικό Πανεπιστήμιο Andrés Bello. Τα νούμερα αντικατοπτρίζουν το κοινό συναίσθημα. Το 89,02% πιστεύει ότι η Βενεζουέλα τα πάει άσχημα ή πολύ άσχημα. Αλλά δεν αποτελεί μια αφηρημένη αντίληψη. Οκτώ στους δέκα Βενεζολάνους θεωρούν ότι και αυτοί τα πάνε άσχημα ή πολύ άσχημα.
Και ο λόγος; Είναι απλό: η έλλειψη σε τρόφιμα και φάρμακα είναι φοβερή και αυξανόμενη. Το 79% των Βενεζολάνων κατηγορεί την κυβέρνηση για αυτή την κατάσταση, συμπεριλαμβανομένου και του 44% που αυτοχαρακτηρίζεται ως υποστηρικτής του Chavez. Η πείνα έχει φτάσει στις παραγκούπολις,. Η αδιαφορία της λεγεώνας ούτε-ούτε –ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο- έχει μειωθεί στο μισό. Έτσι, το 77% του λαού υποστηρίζει τις διαμαρτυρίες, ενώ μόλις το 17% τις κατακρίνει.
Η έρευνα είναι πολύ μεγάλη. Αξίζει τον κόπο να την εξετάσουμε γιατί ρωτάει τους Βενεζολάνους ποια είναι η έξοδος του λαβυρίνθου. Φυσικά, οι πιέσεις προς την κυβέρνηση, και εννοείται, από τον δρόμο. Επίσης, χωρίς αμφιβολία οι πραγματικά δημοκρατικές συμβουλές. Κανείς δεν θέλει έναν εμφύλιο πόλεμο. Άμεσα, εκλογές για κυβερνόντες και δημάρχους. Ο σκοπός είναι να παγώσει η πιθανή βόμβα.
Καθώς συμβαίνουν όλα αυτά, το 88,4% ζητάνε ανθρωπιστική βοήθεια για την σίτιση και την θεραπεία των φτωχών. Τα Ηνωμένα Έθνη, στην δεκαετία του ενενήντα, αφιερώθηκαν στο «καθήκον να προστατεύουν». Αρκεί κανείς να εξετάσει τις φωτογραφίες υποσιτισμένων παιδιών που δημοσιεύτηκαν από το BBC της Αγγλίας για να καταλάβει ότι αυτή η πτωχευμένη χώρα είναι στα όρια του λιμού ο οποίος μπορεί να σκοτώσει εκατομμύρια ανθρώπων , όπως συνέβη στην Βόρεια Κορέα.
Εάν ο Vladimir Padrino López, ο γενικός αρχηγός αυτού του φρενοκομείου, επανεξετάσει αυτή την αίτηση, θα δει ότι ο στρατός, η αστυνομία και οι παραστρατιωτικοί είναι στην σειρά της αποστροφής, με τους μόνους που τους ξεπερνάνε σε αυτή την ατιμωτική «shit list» να είναι οι άεργοι των χωρών ALBA, αντιληπτοί και ως οι μεγάλοι «νταβατζήδες» του βενεζολάνικου πλούτου.
Τα χρήματα των Βενεζολάνων σταματήσανε στις τσέπες της Κούβα, της Νικαράγουα και των υπολοίπων εθνών-κομπάρσων προεξοφλώντας την τεράστια ποσότητα χρημάτων που έκλεψαν Οι Σοσιαλιστές Ληστές του 21ου αιώνα, με αντάλλαγμα την διεθνή υποστήριξη για την οικονομική καταστροφή της πιο πλούσιας χώρα της Λατινικής Αμερικής. Φυσικά, είναι για να αγανακτείς.
Αυτό είναι το καλύτερο επιχείρημα που έχει ο Padrino για να απομακρύνει όλη την υποστήριξη από τον Maduro. Βουλιάζουν μπροστά σε ένα λαό που κάποτε τους θαύμαζε. Οι πιο σεβαστές ομάδες πλέον είναι τα παιδιά που παλεύουν και πεθαίνουν, οι επιχειρηματίες που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα, οι τοπικοί ιερείς που είναι ενωμένοι με τον λαό και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μεταδίδουν πληροφορίες και όχι προπαγάνδα.
Προφανώς, ο Raúl Castro και οι στρατιωτικοί του, δολοπλοκούν ασύστολα για να μην χάσουν αυτή την πηγή εσόδων. Αλλά ο ήρεμος τσαβισμός –όσοι και αν είναι- πρέπει να παραδεχτεί ότι δεν γίνεται να πνιγούν για να σώσουν ένα νησί παρασιτικό, κολλημένο σε ένα σύστημα μη παραγωγικό που επιμένει να μην δημιουργεί πλούτο και να ζει από την ξένη φιλανθρωπία, που το μόνο που υποστηρίζει είναι, χρεώνοντας τιμές χρυσού, τα σχέδια για τη κατασκευή ενός ασφυκτικού κλουβιού πραγματικά άθλιου.
Η έρευνα τελειώνει με την ακριβής φράση: η ελευθερία πλησιάζει. Πότε; Δεν το λέει. Είναι δημοσκόποι, όχι μάγοι.
Μετάφραση:
Αλεξάνδρα Ξενοφώντος
Πολιτικός Μηχανικός
Twitter: @alexandra_92
