Δεν είναι όλες οι παθήσεις του προστάτη κακοήθειες. Σε πολλές περιπτώσεις συμπτώματα όπως συχνή ενούρηση κ.ά. σημαίνουν ότι ο προστάτης αδένας έχει διογκωθεί. Η υπερβολική ανάπτυξη του σε αυτήν την περίπτωση είναι απλώς μία καλοήθης υπερτροφία, η οποία όμως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Οι λύσεις είναι απλές και αρκετές, ανάλογα με την περίπτωση.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Μελέτης Ουρολογικών Παθήσεων (ΙΜΟΠ) η καλοήθης υπερπλασία του προστάτη, παρατηρείται μετά την ηλικία των 40 ετών. Η αύξηση του μεγέθους του προστάτη συχνά συμπιέζει το τοίχωμα της ουρήθρας, με αποτέλεσμα να προκαλεί διαταραχές στην ούρηση. Πρόκειται για μία εξαιρετικά συχνή πάθηση, αφού οι τέσσερις στους δέκα άντρες έχουν συμπτώματα στην 5η δεκαετία της ζωής τους, επτά στους δέκα στην 6η δεκαετία, οκτώ στους δέκα στην 7η δεκαετία, για να φθάσουν στο 90% στα 90 χρόνια. Εκδηλώνεται συχνότερα σε άντρες υπέρβαρους, που κάνουν καθιστική ζωή, πάσχουν από μεταβολικό σύνδρομο, έχουν προβλήματα στύσης και επιβαρημένο κληρονομικό ιστορικό. Αντίθετα, άντρες με υπογοναδισμό, έλλειψη δηλαδή τεστοστερόνης, σπάνια θα παρουσιάσουν τη νόσο, αφού η ανάπτυξη του προστάτη εξαρτάται από την αντρική ορμόνη.

Τα συμπτώματα των διαταραχών της ούρησης χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που σχετίζονται με την απόφραξη ούρων στην κύστη και στα ερεθιστικά, δηλαδή εκείνα που αφορούν την αποβολή ούρων, δηλαδή την ούρηση.

 Αποφρακτικά

• Συχνουρία, όταν για μικρές ποσότητες προκαλείται η τακτική ανάγκη για ούρηση.

• Νυκτουρία, όταν ξυπνάμε τη νύχτα, για να ουρήσουμε.

• Επιτακτική ούρηση, όταν δεν μπορούμε να αναβάλλουμε μία ούρηση.

• Ακράτεια από έπειξη (επιτακτική ακράτεια), όταν πια δεν προλαβαίνουμε να πάμε στην τουαλέτα.

Ερεθιστικά

• Μείωση ροής ούρων, όταν η ακτίνα των ούρων μειώνεται.

• Δυσκολία στην έναρξη της ούρησης.

• Διακοπτόμενη ούρηση.

• Απώλεια σταγόνων ούρων μετά το τέλος της ούρησης.

• Αίσθημα ατελούς κένωσης, η αίσθηση δηλαδή ότι η κύστη δεν άδειασε εντελώς.

• Πλήρης αδυναμία ούρησης, η λεγόμενη επίσχεση ούρων. Η μόνη λύση, τότε, στην εξαιρετικά δυσάρεστη αυτή εμπειρία είναι ή άμεση τοποθέτηση καθετήρα, αφού ο πόνος της επίσχεσης είναι αφόρητος

                                                                                                                                    Πηγή: ΙΜΟΠ

Η καλύτερη επιλογή θεραπείας για τη νόσο εξαρτάται από τέσσερις βασικούς παράγοντες: Το μέγεθος του προστάτη, την ηλικία του άντρα, τη γενική κατάσταση υγείας, το πόσο δυσφορία ή ενόχληση βιώνει ο ενδιαφερόμενος.

Στην περίπτωση που τα συμπτώματα είναι καλά ανεκτά, ίσως δεν χρειαστεί καμία θεραπεία και απλώς θα πρέπει ο ενδιαφερόμενος να παρακολουθεί τα συμπτώματα μέχρι να ενοχλήσουν τόσο όσο να προκαλέσουν δυσφορία. Οι λύσεις που έχει ένας άντρας στα χέρια του, σύμφωνα με τη Mayo Clinic, είναι αρκετές:

Φαρμακευτική αγωγή

Άλφα αναστολείς. Αυτή η φαρμακευτική κατηγορία δρα χαλαρώνοντας τους μύες του αυχένα της ουροδόχου κύστης και τις μυικές ίνες του προστάτη. Με αυτόν τον μηχανισμό κάνουν τη διούρηση ευκολότερη. Μεταξύ των παρενεργειών περιλαμβάνονται ζαλάδα και μία αβλαβή κατάσταση κατά την οποία αντί το σπέρμα να βγει από το στόμιο της ουρήθρας, επιστρέφει στην ουροδόχο κύστη (παλίνδρομη εκσπερμάτιση).

Αναστολείς της 5-άλφα αναγωγάσης. Αυτού του τύπου η θεραπεία συρρικνώνει τον προστάτη προλαμβάνοντας τις ορμονικές αλλαγές που προκαλούν την υποτροφία. Ωστόσο, η θεραπεία δρα τουλάχιστον έξι μήνες μετά την έναρξή της. και αυτή προκαλεί παλίνδρομη εκσπερμάτιση.

Ταδαλαφίλη. Η κλασική αγωγή για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας, αποδείχθηκε ότι σε μικρότερες ποσότητες και καθημερινή λήψη, είναι κατάλληλη για την καλοήθη υπερτροφία του προστάτη. H Ταδαλαφίλη πήρε έγκριση το 2012 για την αντιμετώπιση των σημείων και συμπτωμάτων της καλοήθους υπερτροφίας του προστάτη και η δοσολογία της στην καθημερινή μορφή είναι 5 mg.

Εκτός από τις φαρμακευτικές θεραπείες, υπάρχουν και οι επεμβατικές, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις ενδείκνυνται σε περιπτώσεις με έντονα συμπτώματα.

Επεμβατικές θεραπείες

Σύμφωνα με το ΙΜΟΠ βελτίωση στα συμπτώματα που προσφέρουν οι χειρουργικές επεμβάσεις είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που επιτυγχάνεται με τη φαρμακευτική αγωγή. Οι χειρουργικές επεμβάσεις στον προστάτη χωρίζονται στις ανοικτές , δηλαδή με τομή, και στις ενδοσκοπικές, δηλαδή μέσα από ειδικό ενδοσκόπιο που μπαίνει μέσα στην ουρήθρα. Η πιο συχνή διεγχειρητική επιπλοκή είναι η αιμορραγία, γι’ αυτό ασθενείς που παίρνουν αντιπηκτικά χάπια και ασπιρίνη θα πρέπει να τα διακόπτουν αρκετές ημέρες πριν από την επέμβαση. Μετεγχειρητικές επιπλοκές αποτελούν οι ουρολοιμώξεις και σπάνια η επίσχεση ούρων. Μετά την εγχείρηση, οι περισσότεροι άντρες βιώνουν για περίπου 1-2 εβδομάδες επιτακτική ανάγκη ούρησης και πιθανώς αιματουρία. Μετεγχειρητικά, στους παρατηρείται στους περισσότερους παλίνδρομη εκσπερμάτιση, δηλαδή, ενώ η στύση και ο οργασμός δεν επηρεάζονται, δεν υπάρχει εκσπερμάτιση. Αυτό συμβαίνει, γιατί ανοίγει πια ο αυχένας της κύστης και το σπέρμα οδεύει ελεύθερα προς την κύστη. Ακράτεια ούρων παρατηρείται περίπου στο 1% των ασθενών, ενώ η ανάγκη επανεπέμβασης στο μέλλον δεν είναι ιδιαίτερα συχνή.

Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό είναι να κάνουμε τις προβλεπόμενες προληπτικές εξετάσεις, διότι όσο νωρίτερα διαγνώσουμε ένα θέμα, τόσο ευκολότερη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις η αντιμετώπισή του. Επιπλέον, ο ουρολόγος είναι ο υπεύθυνος με τον οποίο θα συζητήσετε και θα σας δώσει την καλύτερη λύση στην κάθε περίπτωση.

Πηγή: protagon.gr