Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα κοιτάει σαστισμένη άλλη μια οικολογική καταστροφή. Τα λόγια θα έπρεπε να είναι λιγοστά μπροστά σε ένα καμένο δάσος ή μια κατάμαυρη από το πετρέλαιο θάλασσα. Αλλά ακόμα και ύστερα από αυτά τα γεγονότα κάποιοι έχουν όρεξη για μεγάλα λόγια και κατηγορίες που αποπροσανατολίζουν από το βασικό σκοπό: Πώς θα βρούμε λύση.
Ύστερα από ένα ακόμα καλοκαίρι κατά το οποίο δασικές εκτάσεις σε όλη την χώρα έγιναν κάρβουνο, η βύθιση του δεξαμενόπλοιου στον Αργοσαρωνικό ακούστηκε σαν κακόγουστο αστείο. Για άλλο ένα καλοκαίρι η Αττική και άλλες περιοχές είδαν τις κύριες πηγές οξυγόνου τους να χάνονται εν μια νυκτί. Για άλλη μια χρονιά δεν μάθαμε όμως ποιος έφταιξε. Κάποιος έβαλε τη φωτιά; Ξεκίνησε μόνη της; Γιατί ποτέ κανείς δεν απαντάει με θάρρος; Αυτό που ακούγεται πάντα είναι ότι φταίει η κυβέρνηση, το κράτος ή ακόμα και τα μνημόνια. Το ίδιο ακριβώς ζήσαμε και αυτή τη φορά με το δεξαμενόπλοιο. Αυτός που φταίει είναι η κυβέρνηση. Μήπως όμως απλουστεύουμε τα γεγονότα προς όφελος μας;
Σίγουρα μπορούμε να προσάψουμε αδράνεια και αργά αντανακλαστικά και σε αυτή την περίπτωση από τους κυβερνώντες, ανετοιμότητα και έλλειψη μέσων και σχεδίου για την αντιμετώπιση. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για την έκταση που έλαβε το φαινόμενο. Αλλά βέβαια τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχε βυθιστεί το πλοίο αυτό. Ή εάν δεν είχαν ξεκινήσει οι πυρκαγιές. Αλλά και πάλι το πρόβλημα εστιάζεται στο ποιός φταίει για ότι έγινε στην συνέχεια και όχι στην αρχή.
Παρότι δεν θέλω να υπερασπιστώ ούτε αυτή την κυβέρνηση ούτε καμία άλλη, μου φαίνεται άδικο να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες σε αυτούς που μας διοικούν. Λέμε ότι φταίει το κράτος, αλλά δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το κράτος είναι ο καθένας από εμάς.
Συνηθίζουμε να βλέπουμε, και να θέλουμε, την κυβέρνηση σαν τον γονιό που θα μας πει μη και όχι. Που θα μας τιμωρήσει σαν μικρά παιδιά. Επίσης την βλέπουμε σαν την προσωπική μας αστυνομία. Περιμένουμε να υπάρχει πάντα κάποιος που θα μας συνετίσει, θα μας απαγορέψει ή θα μας επιτρέψει αυτό που κάνουμε. Προτιμάμε να μην σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας και να περιμένουμε την τιμωρία εάν έρθει ποτέ. Είμαστε ευθυνόφοβοι και αδυνατούμε να κατανοήσουμε την έννοια του πολίτη.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ασυνειδησίας που μας χαρακτηρίζει προέρχεται από την καθημερινότητα μας. Πόσες φορές δεν έχουμε δυσανασχετήσει με ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, σε διάβαση ή σε ράμπα αναπήρων; Και πόσες άλλες φορές δεν είμαστε εμείς αυτοί που έχουμε παρκάρει παράνομα εμποδίζοντας την κυκλοφορία;
Δύο είναι οι δυνατές λύσεις. Η μια είναι η τροχαία να κυκλοφορεί καθημερινά, όλη μέρα σε κάθε γειτονιά και να κόβει κλήσεις. Η άλλη λύση είναι να καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες γιατί δεν πρέπει να παρκάρουμε όπου βρούμε. Η λύση αυτή, φαίνεται εύκολη, αλλά δεν είναι, γιατί πολύ απλά κάνεις δεν μας έχει μάθει ότι οτιδήποτε κάνουμε ως μέλη μιας κοινωνίας, έχει συνέπειες σε αυτή.
Η κατανόηση αυτή του ρόλου μας ως πολίτες και η ανάλογη δράση έχει ακόμα πιο ζωτική σημασία όταν αναφερόμαστε στην προστασία του περιβάλλοντος. Το περιβάλλον είναι το σπίτι μας. Αλλά και το σπίτι των παιδιών μας. Είναι πηγή τροφής, οξυγόνου και άρα της ζωής. Ο σεβασμός προς αυτό πρέπει να είναι έμπρακτος. Και όταν γίνεται μια καταστροφή ο πραγματικός αίτιος πρέπει να ανακαλύπτεται και να διώκεται όπως του αρμόζει για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
