Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε τη συσσωρευμένη οργή και την απόγνωση των πολιτών, σε μια χώρα που έφθασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, και το 2015 κατάφερε να φθάσει στην εξουσία.
Υιοθέτησε τη ρητορική και τις πρακτικές των κινημάτων του λατινοαμερικάνικου ποπουλισμού (εθνικολαϊκισμός κατά το ελληνικότερον), δημιουργώντας εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και διχάζοντας την ελληνική κοινωνία.
Ο Αλέξης Τσίπρας υιοθέτησε στοιχεία από το πολιτικό μοντέλο του Μαδούρο, ενώ έλαβε και τεχνογνωσία από τη Βενεζουέλα, ακόμη και σε θέματα «αντιπαρακολούθησης». Κανένας δεν μπορούσε να εμποδίσει την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Οπως αναφέρει ο μεγάλος θεωρητικός του ποπουλισμού, Ερνέστο Λακλάου, ο ποπουλισμός εμφανίζεται και κυριαρχεί τελικά σε μια χώρα όταν αυξάνονται οι «ανικανοποίητες διεκδικήσεις των πολιτών». Αν δεν ήταν ο Τσίπρας, θα ήταν ο Σώρρας, ή κάποιος άλλος «αντισυστημικός» πολιτικός, που με τις μεγάλες υποσχέσεις του θα κατάφερνε να «εκδικηθεί» το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα.
Μέχρι τον Ιούλιο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύθηκε ως ένα αντισυστημικό, ριζοσπαστικό κίνημα, με αντιευρωπαϊκές αντιλήψεις, το οποίο «φλέρταρε» ανοικτά με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ έδειχνε να μην αντιλαμβάνεται τους κινδύνους ούτε από μια πιθανή έξοδο από τη ζώνη Σένγκεν. («Και τι έγινε αν μας βγάλουν από τη Σένγκεν;», έλεγε το 2014 ο κ. Τσίπρας).
Την ίδια στιγμή, ο κ. Τσίπρας ρωτούσε ανοικτά αξιωματούχους της κυβέρνησης της Βενεζουέλας αν ο Μαδούρο θα μπορούσε να μας στέλνει πετρέλαιο στην περίπτωση που η χώρα μας έβγαινε από την ευρωζώνη. Το οικονομικό του επιτελείο έφτιαχνε ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών και κάποιοι άλλοι συνεργάτες του σχεδίαζαν τρόπους διανομής φαρμάκων στον πληθυσμό.
Τελικά, όμως, τα σχέδια αυτά έμειναν στα χαρτιά, διότι τον Ιούλιο του 2015, αμέσως μετά το δημοψήφισμα, έγινε η «μεταστροφή» του Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο ο κ. Τσίπρας υπαναχώρησε και τελικά έγινε «πρωθυπουργός παντός καιρού». Ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι ο πρωθυπουργός φοβήθηκε ένα νέο Γουδή.
Κατά μία άλλη εκδοχή φοβήθηκε ότι θα καθίσει στο σκαμνί σε Διεθνές Δικαστήριο, ή απλά δεν ήθελε να είναι ηγέτης σε μια εξαθλιωμένη και χρεοκοπημένη χώρα. Σημασία έχει ότι το καλοκαίρι του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε άλλο κοστούμι. Το κόμμα, αν και δεν αποκήρυξε πολλές θέσεις του, έδειξε ότι αλλάζει φυσιογνωμία και ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε να αναθεωρεί πολλές αντιλήψεις του. Ο ίδιος επιχείρησε να δικαιολογηθεί παρομοιάζοντας τον εαυτό του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος και εκείνος όταν κατέλαβε την εξουσία είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει το σύνθημα «έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ».
Τι είναι αυτό όμως στο οποίο μεταλλάχθηκε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ; Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο κ. Τσίπρας, από τη ΔΕΘ, είχε υποστηρίξει ότι η Νέα Δημοκρατία κάνει αντιπολίτευση σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει πια. Μάλιστα, τόνισε ότι ο αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πλέον. Στην πραγματικότητα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δυσκολεύονται ακόμη και τώρα να κατανοήσουν τη φύση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό το λόγο δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν όπως θα ήθελαν.
Η σύγχυση της πολιτικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του Αλέξη Τσίπρα.
