Χωρίς την εν ψυχρώ δολοφονία του δημοσιογράφου Άνχελ Γκαόνα, ο οποίος την περασμένη εβδομάδα πυροβολήθηκε στο κεφάλι σε απευθείας σύνδεση, ενώ κάλυπτε τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Νικαράγουα, ενδεχομένως ελάχιστοι θα γνώριζαν τις εξελίξεις στη λατινοαμερικάνικη χώρα. Ακόμη λιγότεροι θα γνώριζαν ότι μια (ακόμη) κατ’ επίφαση αριστερή λατινοαμερικάνικη κυβέρνηση παραβιάζει τα ανθρώπινα και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών της.
Οι τελευταίες διαδηλώσεις ξεκίνησαν ως μια διαμαρτυρία ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης, που προβλέπει αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και μειώσεις στις συντάξεις. Πολύ γρήγορα όμως, εξελίχθηκε σε μια μεγάλη λαϊκή εξέγερση με βαθύτερα πολιτικά και κοινωνικά κίνητρα, κατά του καθεστώτος που καταπατάει βάναυσα τους δημοκρατικούς θεσμούς. Χιλιάδες πολίτες στη Νικαράγουα εξακολουθούν να διαδηλώνουν στους δρόμους για την ελευθερία και την Δημοκρατία.
Το αίμα των 28 νεκρών, που δολοφονήθηκαν στο πλαίσιο των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων τις τελευταίες ημέρες, στοιχειώνουν το καθεστώς της Νικαράγουας. Η σύζυγος του προέδρου Ορτέγα και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ροσάριο Μουρίγιο στην καθιερωμένη ενημέρωση του Τύπου εξέφρασε τη λύπη της για τους νεκρούς διαδηλωτές, έδωσε έμφαση όμως στους δυο νεκρούς αστυνομικούς.
Για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή εξέγερση το καθεστώς Νικαράγουας επέλεξε μια συνταγή που είναι δοκιμασμένη σε πολλές χώρες στη Λατινική Αμερική με απόλυτη επιτυχία. Άγρια καταστολή, εμπλοκή του στρατού για την διάλυση των διαδηλώσεων, δολοφονίες άοπλων διαδηλωτών, φυλακίσεις, κλείσιμο μέσων ενημέρωσης, απειλές κατά των κομμάτων της αντιπολίτευσης και τέλος ανάπτυξη μιας συνωμοσιολογικής θεωρίας για τα κίνητρα των διαδηλώσεων. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο μάλιστα, έσπευσε να υπερασπιστεί τον Ορτέγα και εξήγησε ότι οι αιματηρές διαδηλώσεις εναντίον του πολιτικού του συμμάχου, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια «ενέδρα που έστησαν βίαιες ομάδες» για να τον ανατρέψουν, «ακριβώς όπως συνέβη και στη Βενεζουέλα», όπως είπε χαρακτηριστικά. «Η κυβέρνηση της Νικαράγουας που είναι χριστιανική, θέλει την ειρήνη, την αρμονία και είμαι σίγουρος ότι θα το πετύχει», πρόσθεσε ο Μαδούρο.
Η κυβέρνηση της Νικαράγουας έκοψε το σήμα του τηλεοπτικού σταθμού «100% Noticias». Εντελώς συμπτωματικά, τη στιγμή που η κρατική υπηρεσία τηλεπικοινωνιών έκοβε το σήμα του σταθμού, το κανάλι μετέδιδε εικόνες από την άγρια καταστολή της αστυνομίας στους φοιτητές που διαδήλωναν στους δρόμους της πρωτεύουσας Μανάγουα. Μετά από 5 μέρες το σήμα του σταθμού επανήλθε, χωρίς όμως ποτέ η κυβέρνηση να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους το είχε βγάλει από τον τηλεοπτικό αέρα εντελώς αυθαίρετα. Διαδηλωτές πυρπόλησαν δημόσια κτίρια, ενώ οι ταραχές μεταφέρθηκαν σε πολλές πόλεις της χώρας. Μέχρι σήμερα πολλοί φοιτητές που διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης εξακολουθούν να αγνοούνται. Οι γονείς τους εδώ και μέρες βρίσκονται έξω από τις φυλακές, (γνωστές με το όνομα «Το Μοντέλο»), ζητώντας να μάθουν αν βρίσκονται εκεί τα παιδιά τους, καθώς πρακτική της κυβέρνησης είναι να συλλαμβάνει διαδηλωτές και να φυλακίζονται χωρίς να τους απαγγέλλονται κατηγορίες και χωρίς να ανακοινώνεται η σύλληψη τους. Δυο από τους αγνοούμενους βρέθηκαν ήδη νεκροί. Κάποιοι διαδηλωτές που συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, αλλά στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι, κατήγγειλαν σκληρά βασανιστήρια από τους αστυνομικούς. Εκατοντάδες άτομα παραμένουν στη φυλακή επειδή διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης.
Τον Ιανουάριο του 2015 ο Ντανιέλ Ορτέγα (όπως και πολλοί άλλοι ηγέτες της επαναστατικής Αριστεράς στη Λατινική Αμερική) με επιστολή του είχε συγχαρεί την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, τονίζοντας στον «σύντροφο Αλέξη» πως «η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει δρόμους Ελπίδας για πολλούς ανθρώπους στην Ευρώπη και στον Κόσμο». Σήμερα, κανένα κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη δεν βρήκε λόγια για να εκφράσει έστω την λύπη του για τους 28 νεκρούς διαδηλωτές στη Νικαράγουα και να καταδικάσει τον αυταρχισμό και την κρατική βία του («αριστερού») καθεστώτος του Ντανιέλ Ορτέγα. Ακόμη και ο Πάπας Φραγκίσκος αρκέστηκε να ζητήσει γενικά και αόριστα «το τέλος της βίας».
Η αφετηρία του καθεστώτος του Ντανιέλ Ορτέγα στη Νικαράγουα είναι αρκετά ρομαντική, όπως ρομαντικό ήταν το ξεκίνημα και για άλλα αριστερά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, που στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε σκληρές δικτατορίες. Το 1979 οι αντάρτες των Σαντινίστας (με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγα) ανέτρεψαν τον δικτάτορα Αναστάσιο Σομόσα και κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία, στα πρότυπα της Κουβανικής Επανάστασης. Ακολούθησε η υλοποίηση προοδευτικών κοινωνικών προγραμμάτων που αναμείχθηκαν όμως με μια αυταρχική πολιτική, λογοκρισία στα ΜΜΕ, περιορισμό των ελευθεριών και μια χαοτική και αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική. Λίγο αργότερα, η στρατιωτική σύγκρουση με τους «Κόντρας», που στηρίχθηκαν οικονομικά από τους Αμερικανούς για να αποσταθεροποιήσουν τους Σαντινίστας, οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της απόλυτης κατάρρευσης. Το 1989 ο Ντανιέλ Ορτέγα αναγκάστηκε να προκηρύξει προεδρικές εκλογές. Λέγεται, ότι ο Φιντέλ Κάστρο είχε συμβουλεύσει τότε τον Ορτέγα: «Οι εκλογές είναι επικίνδυνες. Αν κάποιος μπει στο παιχνίδι, πρέπει να είναι προετοιμασμένος να χάσει». Ο Ορτέγα έπαιξε και έχασε.
Επέστρεψε στην εξουσία θριαμβευτικά το 2006, την περίοδο του αριστερού «πυρετού» στη Λατινική Αμερική, μέσω των εκλογών πια. Το 2014 κατάφερε να ξεπεράσει ορισμένα «θεσμικά εμπόδια», άλλαξε το Σύνταγμα ώστε να μπορεί να επανεκλέγεται όσες φορές θέλει, ακυρώνοντας τους συνταγματικούς περιορισμούς της χώρας. Ο Ντανιέλ Ορτέγα μπορεί πλέον να είναι ισόβιος πρόεδρος. Στις τελευταίες εκλογές, το 2017, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν νοθεία και κάλεσαν τους πολίτες σε αποχή. Ο Ορτέγα απαγόρευσε την παρουσία διεθνών παρατηρητών στην εκλογική διαδικασία, ενώ όρισε την σύζυγο του αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Διεθνείς οργανώσεις κάνουν λόγο για το φαινόμενο του «μοντέρνου αυταρχισμού» στη Νικαράγουα.
Οι επιθέσεις στα ΜΜΕ και στους δημοσιογράφους που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση εξακολουθούν να είναι συχνές.
Η διεθνής κατακραυγή για το καθεστώς του Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα, χρησίμευσε στον Ντανιέλ Ορτέγα ώστε να συνεχίζει να παραβιάζει βάναυσα –αλλά αθόρυβα- τη Δημοκρατία και τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών του. Όμως, τώρα ο Ορτέγα έρχεται αντιμέτωπος με τον χειρότερο εφιάλτη, που συνήθως συνοδεύει -στο τέλος- τα αυταρχικά καθεστώτα της λεγόμενης επαναστατικής Αριστεράς στη Λατινική Αμερική: Το αίμα των πολιτών που διαδηλώνουν για την προάσπιση της Δημοκρατίας.
