Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί, λέει ένα παλιό λαϊκό ρητό. Ως εκ τούτου, μόνο θυμηδία, αν όχι οργή, προκαλεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην επίθεση που δέχτηκε ο κ. Μπουτάρης. Ξαφνικά θυμήθηκε την απόλυτη καταδίκη των φαινομένων αυτών. Και μάλιστα χωρίς «ναι μεν αλλά» και αιτιολόγηση της επίθεσης. Δεν έσπευσε να ερμηνεύσει κοινωνιολογικά τους λόγους που οδήγησαν τους ακροδεξιούς φασίστες να χτυπήσουν έναν ανυπεράσπιστο πολίτη. Ούτε, πολύ περισσότερο, να τους δικαιολογήσει, αναφέροντας για παράδειγμα πως είναι νέοι, που βιώνουν το φάσμα της ανεργίας, που ενοχλήθηκαν από τον προκλητικό λόγο του δημάρχου κλπ. Τις συνήθεις παπάτζες που ακούγαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εν προκειμένω, το σχήμα ήταν εύκολο αφού εμφανώς μιλάμε για φασισταριά.

Έλα, όμως, που όσο και αν θέλει ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Κουμουνδούρου και οι (όψιμοι) πρόθυμοι συνοδοιπόροι του να μας κάνουν να ξεχάσουμε όσα έγιναν επί χρόνια, αυτό δεν είναι εύκολο και δεν μπορεί να συμβεί. Και δεν μπορεί να συμβεί γιατί το στίγμα των πρακτικών του έχει πολύ πρόσφατα σημαδέψει την ελληνική κοινωνία.

Διότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που δηλητηρίασε την κοινωνία με το μικρόβιο του μίσους και του διχασμού. Τα «ή εμείς ή αυτοί», οι Κουίσλινγκ, οι Πινοσέτ, οι μερκελιστές, οι κρεμάλες, οι προγραφές πολιτικών προσώπων, οι μούντζες στο κοινοβούλιο, βγήκαν από τη φαρέτρα του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που νομιμοποίησε απολύτως αυτές τις αντιλήψεις και λογικές. Ήταν τα στελέχη του που έστησαν καριέρες στις πλατείες πουλώντας παραμύθι σε ένα ετερόκλητο κοινό που διψούσε για «μια άλλη πολιτική». Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έστελνε e-mail στα μέλη του και τα καλούσε σε αντισυγκεντρώσεις όταν οι (μνημονιακοί) υπουργοί του ΠΑΣΟΚ επισκεπτόντουσαν κάποια πόλη. Ήταν οι Συριζαίοι και οι κολαούζοι τους που κολλούσαν αφίσες με τα πρόσωπα όσων ψήφιζαν αντιδημοφιλείς νόμους. Ήταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεπαν σε τσίρκο τη βουλή με τα πανό που σήκωναν και με τους χορούς τους στους προαύλιους χώρους της βουλής όπου γινόντουσαν «ένα» με τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που έσπευδε να δικαιολογήσει ή και να «καλύψει» όποιους την έπεφταν σε πολιτικούς. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που δαιμονοποίησε τη διαφορετική άποψη και βάπτιζε γερμανοτσολιάδες όσους υπερασπιζόντουσαν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με αποκορύφωμα τα όσα έγιναν στο δημοψήφισμα παρωδία τον Ιούλιο του 2015, τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας.

Πολλά και διάφορα είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, για αυτό και δεν δικαιούται να ομιλεί και πολύ περισσότερο να επισείει το μπαμπούλα της ακροδεξιάς. Και δεν δικαιούται διότι είναι αυτός που νομιμοποίησε στους αριστερούς ψηφοφόρους αλλά και συνολικότερα στην κοινωνία τους ΑΝΕΛ, το ακροδεξιό σχήμα που μπόλιασε τη χώρα με το μισαλλόδοξο-ρατσιστικό του λόγο και έκανε επιστήμη την συνομωσιολογία.

Διότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ουδέποτε άνοιξε μέτωπο με την Χρυσή Αυγή. Και αυτό όχι τυχαία. Και το έπραξε συνειδητά το 2012 και το 2015 όταν έβλεπε ότι σημαντικά τμήματα των ψηφοφόρων ταλαντευόντουσαν ανάμεσα στην Χρυσή Αυγή και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το άκρον άωτον, δηλαδή, της πιο χυδαίας εκδοχής της πολιτικής. Άσε, δε, την ανεξήγητη κωλυσιεργία στη δίκη του ναζιστικού μορφώματος. Για όλους αυτούς τους λόγους, τον κ. Τσίπρα θα τον συνοδεύει σε όλη του την πολιτική διαδρομή, η εικόνα του να σφιχταγκαλιάζει τον Καμμένο στην πλατεία Κλαυθμώνος.