Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μένουν στους δρόμους. Πλέον όμως έχει αλλάξει και η σύσταση αυτών. Έκτος από τους πρόσφυγες και τους τοξικοεξαρτημένους, προστίθενται και οι νεοάστεγοι, άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές και τα σπίτια τους και βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο. Συναντηθήκαμε με τον κ. Γιώργο βράδυ καθημερινής κοντά στην Σταδίου. Πήραμε ένα καφέ και κατευθυνθήκαμε προς την Εθνική Βιβλιοθήκη να μιλήσουμε.

© Νίκος Χαραλαμπόπουλος

Aπό πού είσαι, πόσο χρονών είσαι;
Μεγάλωσα στην Αθήνα, γεννήθηκα όμως στην Γερμανία. Είμαι 44 χρονών.

Πώς ήταν η ζωή σου πριν βρεθείς στο δρόμο;
Πριν βρεθώ στο δρόμο έμενα στο κέντρο της Αθήνας, στο πατρικό μου. Όχι δεν είμαι παντρεμένος, ούτε παιδιά έχω. Τελείωσα το Εσπερινό Λύκειο Καλλιθέας. Παλαιότερα είχα δώσει και εξετάσεις είχα περάσει στη Νομική Αθηνών, αλλά για οικονομικούς κυρίως λόγους οι γονείς μου δεν το ενέκριναν.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με τα χρήματα;
Δεν έκανα αποταμίευση γιατί δεν μου το επέτρεπε ο μισθός μου. Δούλευα υπάλληλος σε ένα μικρό περίπτερο. Πληρωνόμουν με ένα κανονικό μισθό, μην φανταστείς. Απλά αντεπεξερχόμουν στις υποχρεώσεις μου. Τίποτα άλλο.

Πώς κατέληξες να κοιμάσαι στο δρόμο;
Το 2013, την ημέρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου ήταν το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα στο δρόμο. Μοιραζόμουν το ίδιο σπίτι με τον αδερφό μου, ο οποίος δεν με αγάπησε ποτέ. Πάντα με θεωρούσε κατώτερο και κομπλεξικό. Την ημέρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου ήρθαμε σε έντονη ρήξη. Με απείλησε με μαχαίρι. Εκείνο λοιπόν ήταν το πρώτο βράδυ που κατέληξα στο δρόμο, που έφυγα από το σπίτι μου.

Οι γονείς, οι φίλοι σου γνωρίζουν ότι ζεις στο δρόμο;. Έρχονται να σε δουν;
Οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Οι φίλοι μου δεν γνωρίζουν ότι κοιμάμαι στο δρόμο. Ο μόνος που πραγματικά γνωρίζει ότι ζω στο δρόμο είναι ένας γνωστός μου.

© Νίκος Χαραλαμπόπουλος

Πώς τα βγάζεις πέρα; Λαμβάνεις κάποιο εισόδημα από το κράτος, κάνεις κάποιες περιστασιακές δουλειές;
Εισόδημα, απολύτως κανένα. Το κράτος με έχει ολοκληρωτικά ξεγραμμένο. Ψάχνω για περιστασιακές δουλειές αλλά δεν βρίσκω. Ζω με τριάντα ευρώ το μήνα, που μου τα στέλνει αυτός ο γνωστός.

Σε ποιους τομείς θεωρείς ότι το ελληνικό κράτος έχει βοηθήσει τους αστέγους και σε ποιους όχι;
Το ελληνικό κράτος και πριν βγω στο δρόμο, δεν με έχει βοηθήσει σε τίποτα. Θεωρώ πως δεν έχει την κατάλληλη μέριμνα για τον έλληνα πολίτη. Φαντάσου τα πρώτα συσσίτια έγιναν τη δεκαετία του ’90, νομίζω το 1994. Το δικό μου πλάνο για το πώς θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να βοηθήσει τους άστεγους έχει ως εξής: Πρέπει να καταμεριστούν οι άστεγοι σε κατηγορίες: χρήστες, αλκοολικοί, άνθρωποι που έπεσαν έξω οικονομικά. Θα ήθελα να υπάρχει μία ουσιαστική μέριμνα από το ελληνικό κράτος για εμάς. Υπάρχουν πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια στην Αθήνα. Το θέμα κωλυσιεργεί τόσο λόγω της εκτεταμένης γραφειοκρατίας όσο και της έλλειψης των κατάλληλων προϋποθέσεων για την στέγαση των ατόμων που πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια.

Πέρα από τη σίτιση, ένα σημαντικό πρόβλημα με το οποίο έρχεστε αντιμέτωποι είναι η καθαριότητα. Πού πλένεσαι, πού καθαρίζεις τα ρούχα σου;
Υπάρχει ένας χώρος στην Αριστείδου όπου κάνω μπάνιο, ξυρίζομαι, πλένω τα ρούχα μου και τρώω. Έχει καλό φαγητό.

Ναρκωτικές ουσίες, αλκοόλ, καταχρήσεις;
Όχι, τίποτα από αυτά. Ειλικρινά. Ούτε τσιγάρο. Φανατικός αντικαπνιστής.

Το να είναι κανείς άστεγος αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή ένδειας και κοινωνικού αποκλεισμού; Εσύ νιώθεις έτσι ή έχεις φίλους;
Δεν συμφωνώ απολύτως. Στο δρόμο δύσκολα κάνεις φίλους γιατί διαμεσολαβεί το κομμάτι της επιβίωσης. Δεν έχω φίλους, αλλά προσπαθώ να κοινωνικοποιούμαι.

Γιατί επέλεξες να κοιμάσαι κοντά στο Σύνταγμα, σε μια γεμάτη θόρυβο περιοχή, και όχι κάπου αλλού;
Κοιμάμαι κοντά στο Σύνταγμα για δύο λόγους. Πρώτον είναι αρκετά ασφαλές το μέρος και δεύτερον είμαι παιδί του κέντρου, τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις μου είναι στο κέντρο, εγώ είμαι στο κέντρο, εγώ είμαι το κέντρο.

Φοβάσαι το βράδυ; Σου έχει συμβεί ποτέ κάτι επικίνδυνο;
Ο φόβος υπάρχει αλλά… Το έξω σε σκληραίνει, σε κάνει λύκο. Ναι, με έχουν κλέψει. Την πρώτη χρονιά που έμεινα έξω, το 2013, μου έκλεψαν το πορτοφόλι ενώ κοιμόμουν. Το πρωί της επόμενης μέρας αναγκάστηκα να πάω στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας να δηλώσω απώλεια αστυνομικού εγγράφου και να βγάλω νέα ταυτότητα. Μου πήρε σχεδόν μία μέρα.

Μια ξεχωριστή εμπειρία, ένα δικό σου βίωμα, μια ιστορία που επιθυμείς να μοιραστείς με τον κόσμο;
Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που έμεινα έξω ήταν γιορτές. Έχω κάτσει σε ένα μικρό καφέ, το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι, με πλησιάζει ένας νέος και με ρωτάει γιατί είμαι κακόκεφος. Του είπα ότι έχασα τους γονείς μου και δεν είμαι καλά. Αυτός άνοιξε το πορτοφόλι του και μου έδωσε δύο πενηντάευρα μου ευχήθηκε καλές γιορτές. Τα Χριστούγεννα οι περισσότεροι όμως φοράνε την υποκριτική μάσκα του ανθρωπισμού επηρεασμένοι από το κλίμα των εορτών και μετά το πέσιμο της αυλαίας των εορτών επιστρέφει ο «κανιβαλισμός» και η «τερατομορφία».

Ποια θα είναι η ευχή που θα κάνεις στα φετινά σου γενέθλια;
Να μη με βρει η επόμενη μέρα στο δρόμο. Να γυρίσω στη ζωή μου. Να δικαιωθώ επιτελούς.