Προσωπικά, διαφωνώ εντελώς οι πολιτικοί αντίπαλοι να εμπλέκουν στην πολιτική αντιπαράθεση τα συγγενικά τους πρόσωπα.
Γράφει ο Ιάσων Πιπίνης
Στην Ελλάδα διαχρονικά υπήρξε ένας άγραφος κανόνας, με βάση τον οποίον όσο σφοδρή και αν ήταν η πολιτική σύγκρουση τα προηγούμενα χρόνια, οι συγγενείς παρέμεναν έξω από την πολιτική αρένα. Ηχηρή εξαίρεση αποτέλεσε η πρακτική του «αυριανισμού» τη δεκαετία του ενενήντα, με τα πρωτοσέλιδα με τις προσωπικές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη – Παπανδρέου, προκειμένου να πληγεί πολιτικά ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που πρώτος έσπασε αυτόν τον άγραφο κανόνα, βάδισε στα χνάρια του «αυριανισμού» και ενέπλεξε στην πολιτική αντιπαράθεση συγγενείς, συζύγους και παιδιά των πολιτικών του αντιπάλων. Εκβιάζοντας με αυτόν τον τρόπο την υποταγή τους.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν οι σκληρές και ανοίκειες επιθέσεις που δέχθηκαν -και συνεχίζουν να δέχονται- από το μιντιακό σύστημα που στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά και από το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου, οι σύζυγοι του Κυριάκου Μητσοτάκη, του Aδωνι Γεωργιάδη και του Γιάννη Στουρνάρα. Εσχάτως ο Πάνος Καμμένος επανήλθε αφήνοντας χυδαία υπονοούμενα για την προσωπική ζωή στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί αθέμιτες μεθόδους για να εκχυδαΐσει την πολιτική ζωή και να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Oμως, παρά τον ανηλεή πόλεμο που δέχθηκαν συγγενικά πρόσωπα στελεχών της αντιπολίτευσης, δεν υπήρξε αντίστοιχη αντιμετώπιση προς τους συγγενείς κυβερνητικών στελεχών. Για παράδειγμα, η σύζυγος του πρωθυπουργού Μπέτυ Μπαζιάνα σε γενικές γραμμές αντιμετωπίστηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους με ευπρέπεια. Ακόμη και όταν εκείνη προχώρησε σε μια καθαρά πολιτική παρέμβαση, με συνέντευξή της σε εφημερίδα, η αντιπολίτευση δεν την αντιμετώπισε ως πολιτικό της αντίπαλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, αλλά και στα τρία χρόνια διακυβέρνησής του, έκανε σημαία την «κάθαρση» και προέταξε το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Στην πορεία, όμως, η αναντιστοιχία πράξεων και λόγων μετατράπηκε σε ηθικό μειονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε στους μαζικούς διορισμούς ημετέρων. Στη χλιδή που απολαμβάνουν με τα πολυτελή αυτοκίνητα και τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη τα κυβερνητικά στελέχη. Χάθηκε όταν πλούσιοι υπουργοί της κυβέρνησης ζητούσαν και έπαιρναν επίδομα στέγασης.
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση σιωπούσαν μπροστά στις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρες βιασμού των γυναικών υπαλλήλων της πρεσβείας της Βενεζουέλας από τον εκλεκτό πρέσβη του Μαδούρο. Όταν η κυβέρνηση πουλούσε παραμύθια για την ειρήνη και έκλεινε συμφωνίες με μεσάζοντες για την προμήθεια πολεμικού υλικού στη Σαουδική Αραβία, που θα κατέληγε σε πόλεμο εναντίον αμάχων.
Η τελευταία περίπτωση ηθικού μειονεκτήματος του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στο στόχαστρο συγγενικά πρόσωπα του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που χρησιμοποίησαν πλαστά έγγραφα για να πάρουν δημόσιο έργο, αλλά και η δικαστική μεθόδευση που υποστηρίζει η αντιπολίτευση ότι ακολούθησε για να μη καταδικαστούν. Το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε στις γιάφκες των πλαστογράφων. Η κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε έντονα, καθώς στην πολιτική αντιπαράθεση ενεπλάκησαν συγγενικά πρόσωπα του πρωθυπουργού. Ομως, λίγο αργά το θυμήθηκε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που πρώτος έριξε στην αρένα τους συγγενείς των πολιτικών του αντιπάλων. Και συνεχίζει να το κάνει. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξε ο ΣΥΡΙΖΑ.
